Kapelusz

Czy Wasze dzieciaczki też tak nienawidzą czapek? Mój Hubi, praktycznie od urodzenia, cierpi na absolutny i chroniczny czapkowstręt. Już w pierwszych dniach życia darł się w niebogłosy za każdym razem, gdy zakładałam mu czapeczkę. Potem było tylko gorzej. Głowa stała się istnym tematem tabu. Taki się zrobił niedotykalski, że nawet pogładzić się po włoskach nie dawał. Zresztą krzykiem kończy się też z reguły mycie głowy, wycieranie jej po kąpieli, czyszczenie uszu, czesanie włosków itp., itd.   

Próbowałam już chyba wszystkiego, kupowałam najróżniejsze czapki, bo a nuż mu któraś będzie odpowiadać, wyeliminowałam znienawidzone troczki, zakładałam na tzw. śpiocha, zagadywałam, śpiewałam i nic... Gdy tylko zorientował się, że coś ma na głowie, natychmiast rozpoczynał koncert i szaleńcze kręcenie szyją . Histeria trwała aż padł ze zmęczenia, albo aż wygrał i ściągałam mu czapę. Zimowe i wiosenne spacery nie należały więc do najprzyjemniejszych. Póki spał, było dobrze, ale gdy tylko się budził, pędziłam do domu, wiedząc co mnie za chwilę czeka. Gdy zaś zebrałam się psychicznie, by wziąć go na przetrzymanie, szłam gdzieś w odludne miejsce, by ktoś na policję nie zadzwonił, że taka ze mnie wyrodna matka :-). Z czasem zrobiło się troszkę lepiej, ale i tak każde założenie apaszki lub letniej czapeczki spotyka się z większym lub mniejszym protestem.

Jakież więc było moje zdziwienie, gdy Hubi bez zająknięcia dał sobie ostatnio założyć słomkowy kapelusz przeciwsłoneczny i spędził w nim długie godziny. Nie ściągał go sobie z główki, nie krzyczał, nie wiercił się. Ba, wyglądał nawet na zadowolonego :-). Zaakceptował kapelusz bezwarunkowo, odrzucając jednocześnie moje próby jego zamiany na leciutką apaszkę. Doszłam do wniosku, że lepsze to, niż nic i wszędzie, gdziekolwiek wychodzimy na słońce, mój Hubi prezentuje się teraz w swoim nowym, eleganckim nakryciu głowy.

Może więc o to chodziło :-)? Poprzednie były po prostu za mało stylowe... :-).

Pozdrawiam gorąco,