Małe mamy zwycięstwo

Zupełnie zapomniałam napisać Wam, jak skończyła się moja przeprawa z nocnym życiem Hubiego. Pisałam o tym tutaj (klik). Pamiętacie? Budził mnie nocą co pół godziny, tylko po to, by przytulić się do cyca i troszkę pociamkać. Gdy próbowałam odłożyć go do łóżeczka, krzyczał tak, że umarłego postawiłby na nogi. Wykończona byłam nieziemsko. Przy okazji wizyty u pediatry, poprosiłam o radę i usłyszałam, że mam go wziąć na przetrzymanie. Inaczej się nie da.

Jak przepowiadała lekarka, łatwo nie było. Nasz kawaler był tak rozżalony, że z dziesięciu pobudek zrobiło się piętnaście. Wiele razy miałam ochotę zwyczajnie się poddać, dać mu cyca i pójść nareszcie spać. Miałam łzy w oczach równie wielkie jak Hubi. Ale po początkowym kryzysie, zrobiło się lepiej. Z dnia na dzień budził się rzadziej, aż w końcu dotarliśmy niedawno do moich upragnionych dwóch pobudek :-).

Baby Monster in Training :-)

Zajęło nam to sporo czasu, ale opłacało się. Nasze (moje i Mojego Lubego) worki pod oczami zrobiły się prawie normalnych rozmiarów :-). Wieczorami możemy spokojnie obejrzeć film, albo odcinek ulubionego serialu (The Following – polecam). Rano budzę się, wiedząc gdzie jestem :-). Oczywiście zdarzają się nam jeszcze gorsze noce (na przykład wczorajsza, mega duszna i upalna), ale tendencja jest zdecydowanie wzrostowa :-).

Zobacz mamo, jaki jestem grzeczny :-)

Pozdrawiamy!