Ślubowanie

Dzisiaj nie będzie o Hubim, bo o tym, jak bardzo dał mi ostatnio w kość, to już nawet nie mam siły pisać. Dzisiaj będzie o Moim Lubym. I troszeczkę o mnie (ale tylko odrobinkę). Chciałam Wam króciutko opowiedzieć o bardzo fajnej uroczystości, w której braliśmy niedawno udział.

Pisałam Wam już, że małżonek mój skończył aplikację radcowską, zdał egzamin końcowy i po otrzymaniu uchwały o wpisie na listę radców prawnych wyposażył się w ekstra kieckę (patrz: Toga). W końcu nastał czas na ostatni punkt programu, czyli na złożenie ślubowania.

Impreza odbyła się w przepięknej restauracji nad jeziorem i zgromadziła wszystkich świętych naszego lokalnego światka prawniczego. Mogłam wybrać się na nią i osobiście oklaskiwać męża dzięki teściowej, która została z Hubim. Byłabym niepocieszona, gdyby mnie tam zabrakło. Uwielbiam takie uroczystości, zresztą kiedyś sama organizowałam wiele podobnych. Poza tym, fajnie było też spotkać się ze znajomymi ze studiów (byliśmy z Lubym na jednym roku, ja również skończyłam prawo).

Atmosfera była bardzo swobodna, radosna, ale czuć też było w powietrzu ekscytację. Po grupowym złożeniu ślubowania, wyczytywano po kolei nazwiska i w burzy oklasków serwowanych przez rodzinę i znajomych, na środek sali wychodził świeżo upieczony radca. Składał podpis na jakimś dokumencie, otrzymywał gratulację od Dziekana Izby (czyli takiego ich lokalnego Szefa) i wracał na miejsce wyższy z dumy o jakieś 10 centymetrów :-). Ja, podczas całej uroczystości biegałam z aparatem i robiłam miliony zdjęć. Gdy przyszła kolej Mojego Lubego pobiłam rekord naciskania spustu migawki :-). Ależ byłam z niego dumna :-). 

Wraz ze złożeniem tego podpisu Mój Luby oficjalnie stał się papugą :-)

Po wszystkim wybraliśmy się na starówkę na obiad, pierwszy raz odkąd Hubi pojawił się na świecie. Było słonecznie, smacznie i romantycznie. A ja byłam taka szczęśliwa. 

I właśnie takie chwile chciałabym kolekcjonować w mojej pamięci... By móc do nich wracać, gdy dopadnie nas proza życia.

Spokojnej nocki Kochani.