Mamo, Tato, ja stoję!!!

Syn nasz Hubi, urwis mały, stwierdził ostatnio, że pierwszy ząb to dla rodziców za mała dawka emocji i dokładnie tego samego dnia, pokazał nam jeszcze jedną magiczną sztuczkę. Gdy wieczorem kładliśmy go spać i nachyleni nad jego łóżeczkiem chwaliliśmy, że taki był dzielny z tym ząbkiem, że nie płakał, że bohater i w ogóle najwspanialszy na świecie, on nagle, patrząc nam prosto w oczy i śmiejąc się w najlepsze, złapał się szczebelki i w trzy sekundy stanął na nogi.

Nie wiem, ile czasu minęło, zanim całkowicie zaskoczeni, zrozumieliśmy, na co właśnie patrzymy. Do tej pory nie mogę uwierzyć, chociaż wyczyn swój zdążył już powtórzyć jakieś sto razy. Wszystkiego się spodziewałam, ale na pewno nie tego, że Hubi stanie na nogi! Tym bardziej, że przez ostatnie dni właściwie tylko siedział, kompletnie zafascynowany świeżo zdobytą umiejętnością.

No i czekało nas obniżanie łóżeczka :-)

Oczywiście od razu w odstawkę poszło siedzenie i cały weekend spędziliśmy pod hasłem: „Stoję!”. Boję się, że to trochę za szybko na takie akrobacje, Hubi ma przecież dopiero siedem i pół miesiąca. Stwierdziliśmy więc, że jeśli chce wstawać, to niech to robi samodzielnie i nie pomagamy mu, ale to Hubisia zupełnie nie zraża i staje przy wszystkim, co popadnie. Łóżeczko od środka i z zewnątrz, szafka, kanapa, fotel, ława, nogi taty, to tylko niektóre pozycje na jego liście „podpórek”. Ran wojennych też ma już trochę, pomimo rozłożonych poduszek, mat i kocyków.

Hubiś z ulubioną zabawką - pilotem od tv :-)

To niesamowite, jak wiele może w dwa tygodnie osiągnąć dziecko! Siedzenie, raczkowanie, ząbek, a teraz wstawanie... Gdyby tak jeszcze zechciał przespać całą noc, to już w ogóle byłaby pełnia szczęścia :-). 

A kiedy Wasze dzieciaczki zaczęły stawać? Myślicie, że powinnam się martwić tymi wczesnymi Hubisiowymi wyczynami?