Hubisiowa lekcja

Gdy patrzę na pierwsze kroki mojego synka, mam ściśnięte serducho. Nie tylko z radości, wielkiej miłości i rodzicielskiej dumy, ale także z ogromnego podziwu.

Ten mały szkrab wzbudza we mnie podziw i szacunek... Jego determinacja, konsekwencja i upór są po prostu niezwykłe... Nie jestem w stanie zliczyć upadków, które zaliczył w ciągu ostatnich dni. Ale zawsze, absolutnie za każdym razem, podnosi się z kolan i dalej próbuje chodzić. Nawet jeśli boli, nawet jeśli polecą mu łzy, po chwili wyrywa się z moich objęć i idzie znów przed siebie. Nigdy nie rezygnuje z obranego celu, nie zniechęca się, tylko prze do przodu.

Całe dnie ćwiczy z nieodłącznym uśmiechem na ustach. I jest taki szczęśliwy, jak uda mu się przejść coraz dłuższy dystans :-). Ogląda się wtedy na nas i patrzy, czy bijemy mu brawo. I idzie dalej :-). Nie pomagamy mu, nie trzymamy za rączkę. Asekurujemy tylko, by jakiejś poważnej krzywdy sobie nie zrobił... Jeszcze parę dni temu potrafił przejść pół pokoju. Teraz drepcze z pokoju do kuchni i z powrotem. Jest świetny! I zawdzięcza to tylko i wyłącznie sobie.  

Nie wiem, po kim jest taki uparty :-). I niezłomny... I to nie tylko w kwestii chodzenia. Ta cecha jego charakteru już dawno zwróciła naszą uwagę. Z każdym miesiącem krystalizuje się coraz wyraźniej. I pewnie nie raz przyprawi mnie w przyszłości o czarną rozpacz. Jednak sama przed sobą muszę się przyznać, że to właśnie za ten upór podziwiam mojego małego synka. Że ja też chciałabym taka być. Każdą przeciwność losu traktować z uśmiechem, otrzepywać kurz z kolan i przeć do przodu.

Mój syn uczy mnie tego każdego dnia...

Hubisiowa mama