Czwarta nad ranem

Z uwagi na to, że Hubisiowa rezydencja posiada niewielki metraż, Hubiś śpi w tym samym pokoju, co my. W swoim łóżeczku, przytulony do misia i ze skopanym kocykiem, bo nienawidzi być czymkolwiek przykryty :-). Zwykle budzi się w nocy dwa razy i po krótkim ciamkaniu, wraca do siebie.

Tak jest w teorii, bo w praktyce syn nasz robi wszystko, by do swojego łóżeczka nie wrócić. Szczególnie teraz, gdy ząbkuje. Kwęka, jęczy, stoi w łóżeczku i woła, wdrapuje się na ochraniacz, albo tak mocno trzyma się mojej szyi i puścić nie chce, że mogłabym ręce rozłożyć na boki i wisiałby dalej (raz spróbowałam – wisiał :-)).

Cóż więc robić? By chociaż trochę się wyspać, czasami pozwalamy mu spać z nami. Zasypia wtedy w trzy sekundy, jak po dotknięciu czarodziejskiej różdżki :-). I śpi, jak aniołek, ale i tak jestem wtedy „na podglądzie” i przy każdej zmianie boku kontroluję, co robi.

Ostatnio napędził mi wielkiego stracha, gdy o czwartej nad ranem nie znalazłam go obok siebie. Na szczęście już kilka sekund później zlokalizowałam łobuza w takiej oto pozycji, śpiącego smacznie na Hubisiowym tacie :-). Obaj pochrapywali w dodatku :-).

Przepraszam Was za jakość zdjęć, ale robione były telefonem w kompletnej ciemności i trzęsącą ręką, bo dostałam takiego ataku śmiechu, że prawie ich obudziłam :-).

U Was też się to zdarza :-)? Śpicie czasami ze swoimi maluszkami?

Pozdrawiam serdecznie,

Hubisiowa mama