Pierwsza Wigilia

Było inaczej... Było wyjątkowo... Magicznie i ciepło. Po raz pierwszy przy naszym rodzinnym, wigilijnym stole zasiadł Hubi. Po raz pierwszy przełamał się z nami opłatkiem i znalazł pod choinką prezenty. I jak to zwykle bywa z maluszkami w rodzinie, skradł całą uwagę zgromadzonych.

Rozczulał i rozśmieszał. Szczególnie, gdy głośno upominał matkę swą, gdy guzdrała się z podawaniem barszczu :-). Ku mojemu wielkiemu zaskoczeniu, Hubi pokochał bowiem barszcz miłością wielką i bezapelacyjną. I chociaż dawaliśmy mu do spróbowania jeszcze kilka innych świątecznych potraw, to po ich przełknięciu i tak uparcie pokazywał łyżeczką na barszcz, wołając niecierpliwie: „Yyy!!! Yyy!!!” :-). Moja mama, która ten cudny barszcz w specjalnej dla Hubisia wersji przygotowała, nie mogła chyba dostać większego komplementu :-).

Troszkę obawiałam się, jak wypadnie ta jego pierwsza Wigilia, bo przecież nie bez powodu syna naszego nazywamy Hubisławem Wiercidupką. Junior udowodnił jednak, że nie jest już bobasem, a poważnym, prawie rocznym maluszkiem i bardzo grzecznie siedział przy stole w swoim krzesełku do karmienia. Nie płakał, nie wyrywał się, nie próbował wydostać się z pasów. Uważnie przyglądał się całej swojej rodzinie, a gdy przyszło do rozpakowywania prezentów, biegał zachwycony pomiędzy nowymi zabawkami, a niezwykle go ekscytującym, szeleszczącym papierem do pakowania.

 

 

A grzeczny był w tym roku, że ho ho. Święty Mikołaj to chyba dwie tury musiał zrobić do domku Hubisiowych dziadków, tak dużo prezentów dostał ten nasz kawaler... Książeczek kilka, gąsienicę na sznurek, klocki drewniane, dinozaura, który tysiące baniek mydlanych z paszczy wypuszcza i żabkę do kąpieli, która gra i pływa, sterowany samochodzik Jipi mięciutki i kolorowy, kolejkę edukacyjną Mula, kosz na zabawki, śpioszki w pingwinki, dresiki, bluzy, koszulki, skarpetki...

Sam też prezent Hubisiowym rodzicom zrobił, bo wieczorem pokazał zęba nowego, pierwszą dwójkę, a godzinę później, gdy zabawka wypadła mu z rączek, spojrzał na nas tymi swoimi wielkimi niebieskimi ślepiami i stwierdził poważnie: „Bam”. Ucieszyliśmy się bardzo, bo chociaż ostatnimi czasy rozgadał się bardzo, to jednak nic „sytuacyjnego” nigdy wcześniej nie udawało mu się powiedzieć. A potem te „bam” padło jeszcze ze sto razy. Gdy się przewrócił, gdy coś się wylało i gdy rzucał klockiem. 

Mamo, mamo, mam złotą gwiazdkę!!!!

I gdyby nie choróbsko Hubisiowej mamy, które zwaliło ją z nóg tak bardzo, że pomocy lekarskiej musiała szukać w święta i do tej pory na antybiotykach żyje, to byłyby to święta absolutnie fantastyczne. Chociaż nie, one były absolutnie fantastyczne, bo czy mogłabym wymarzyć sobie coś wspanialszego, niż Wigilia z nowym, rozkosznym członkiem rodziny? Chyba lepsza byłaby tylko Wigilia z dwoma nowymi członkami rodziny :-). Ale o tym cicho sza, to jeszcze tajemnica :-).

Buziaki wielkie Wam przesyłam i ściskam gorąco,

Hubisiowa mama