Nowości w Hubisiowej biblioteczce

Hubisiowa biblioteczka wzbogaciła się ostatnio dość znacząco, a to za sprawą mojej firmy, która postanowiła sprawić dzieciakom pracowników paczki świąteczne :-). Co więcej, wyboru prezentów dokonać mogli rodzice, przedstawiając tylko szefostwu fakturę na ustaloną wcześniej, całkiem przyjemną dla oka, kwotę. 

W grę wchodziły zabawki, słodycze, sprzęt sportowy, płyty i książeczki. Hubisiowa mama nie wahała się więc nawet chwili i po małych z Wami konsultacjach (dziękuję!), postanowiła nabyć te oto książeczki:

Widząc, jak bardzo podoba się Hubisiowi książeczka szwedzkiej autorki Anny-Clary Tidholm Jest tam kto? (klik), postanowiłam dokupić pozostałe części z serii, czyli Wymyśl coś!, A dlaczego? i Gdzie idziemy?. I sama nie mogę w to uwierzyć, ale jestem nimi zachwycona. A właściwie nie tyle nimi samymi, co tym, jak Hubi na te książeczki reaguje! Śmieje się, przewraca strony, pokazuje paluszkiem, tłumaczy mi coś po swojemu. I chociaż osobie dorosłej mogą wydawać się one tak proste, że aż brzydkie, to w tych kontrastowych kolorach i bardzo prostych kształtach jest coś, co mój Hubi pokochał. To pierwsze książeczki, które potrafią skupić jego uwagę na dłużej niż mrugnięcie okiem. Potrafi już nawet pokazać w nich lalę, piłkę i małpkę :-).

Kolejne trzy pozycje również wyszły spod pióra autorki rodem ze Szwecji i gościły już w Hubisiowych progach. Całkiem niedawno rozdawaliśmy je Wam na naszym facebookowym profilu i przy tej okazji kompletnie się w nich zakochaliśmy (ja w ilustracjach, a Hubi w czytanych przeze mnie słowach). Miłość była tak wielka, że musieliśmy nabyć je również dla siebie :-). I chociaż mają miękkie strony i muszę bardzo pilnować, by Hubiś ich nie zniszczył, to są to jedne z tych książeczek, które będziemy w Hubisiowie czytać bardzo często :-).

Nie byłabym też sobą, gdybym nie dała się skusić na coś Oldze z O tym, że i Ruby Soho z Life Stajla Baby Blog :-). Dziewczyny tak pięknie piszą o książeczkach dla dzieci, że po każdej wizycie na ich blogach moja lista „must have” tylko się wydłuża :-). O książce Opowiem ci mamo, co robią mrówki Katarzyny Bajerowicz i Marcina Brykczyńskiego też pisały :-). I chociaż nasz synek jest chyba jednak jeszcze troszkę za malutki, by ją docenić, to Hubisiowym rodzicom bardzo się spodobała. Oglądaliśmy ją z pół godziny, co chwila zauważając kolejny zabawny szczegół. A Hubiś pewnie dorośnie do niej szybciej, niż nam się wydaje. Podobnie zresztą jak do Zimy na ulicy Czereśniowej Rotraut Susanne Berner, po której, spodziewałam się jednak odrobinę więcej, jeśli mam być zupełnie szczera... No, ale jest i czytana na pewno będzie :-).

 

 

 

Dorosnąć też Hubisław będzie musiał do dwóch książek z ilustracjami Kasi Cerazy Pan Pierdziołka spadł ze stołka i Nowe fikołki Pana Pierdziołki. Te książeczki, po brzegi przepełnione powtarzankami i śpiewankami, swój czas będą miały za dobrych kilka lat. Gdy mój smyk będzie potrafił powiedzieć coś więcej, niż „mama”, czy „bam”. Póki co, czytam je sama, przypominając sobie wszystkie te śmieszne rymowanki z dzieciństwa, a potem recytuję młodemu, gdy włącza mu się maruda i potrzebuje natychmiastowego rozśmieszenia -).

Do Hubisiowej kolekcji dołączyły też Pierwsze urodziny prosiaczka Aleksandry Woldańskiej-Płocińskiej. Książeczka przyjemna dla oka dziecka, troszkę mniej dla rodzica (na jednej ze stron czcionka jest tak dziwaczna, że trzeba nieźle wysilać szare komórki, by coś przeczytać). Generalnie, jak dla mnie, szału wielkiego nie robi, ale Hubisia zainteresowała.

No i dotarliśmy do ostatniej pozycji i mojego wielkiego rozczarowania, czyli do Pomelo i przeciwieństwa Ramony Bădescu i Benjamina Chaud. I żebyście mnie źle nie zrozumieli, ja tego małego, wesołego słonika Pomelo, naprawdę lubię. Podobał mi się bardzo w innych książeczkach z tej serii, ale „przeciwieństwa” naprawdę mnie zawiodły. I nie chodzi już nawet o szorstki papier i miękkie kartki. Chodzi o treść, która według wielu recenzji miała być niezwykle zabawna, a która jak dla mnie, wcale taka nie jest. A przeciwieństwa, które Pomelo pokazuje są, moim zdaniem, mylące, niezrozumiałe, a momentami nawet upokarzające. 

Bo czy naprawdę to, że słonik na obrazku jest inny i ma duże uszy oznacza, że jest brzydki??? A co z dziećmi, które mają duże uszy? Albo różnią się czymś od reszty? One też są brzydkie? Czy naprawdę tego chcemy uczyć nasze szkraby?

Albo brak włosów? Czy włosy powinny być marzeniem? Przecież maluch może zobaczyć osobę chorą, albo mieć łysego dziadka... Ludzie bez włosów są gorsi? Może mylnie, ale ja to jednak tak właśnie odebrałam.

 

Albo te obrazki? Nie podoba mi się, co sobą przekazują. Mnie, osobie dorosłej, bo obawiam się, że nie każdy trzylatek będzie w stanie zrozumieć, że nie powinno się rzucać pomidorem w twarz drugiej osoby. Że to wcale zabawne nie jest. Albo wytłumaczcie mi obrazek z okrutnym zdmuchiwaniem dmuchawca? Ja chciałabym z Hubim zdmuchiwać latem dmuchawce na łące.

Przypominam sobie, jak mamy opisywały na swoich blogach, że ich dzieci zaśmiewały się z przeciwieństw Pomelo i zastanawiam się, czy chociaż przez moment pomyślały, jaki obraz świata wyniosą z tej książeczki ich dzieci? 

Nie wiem, może się czepiam, ale ja naprawdę nie chciałabym, by mój synek usłyszał kiedyś od kolegi, że jest brzydki, tylko dlatego, że będzie miał duże uszy.

I chociaż ta jedna książeczka powędruje pewnie na allegro, to pozostałe cieszą niezwykle oko Hubisiowej mamy :-).

Takie prezenty tygryski lubią najbardziej :-). Dziękuję firmo!

Pozdrawiam Was gorąco,

Hubisiowa mama