Bo w nas jest moc!

Kochani, dzisiaj będzie o karmieniu piersią :-)! Tak, u mnie też :-)! Wiem, że przez blogosferę przelała się ostatnio fala postów na ten temat, ale pretensję możecie mieć tylko i wyłącznie do wspaniałych, pełnych pasji i zaangażowania ludzi z Medela Polska, Fundacji Siostra Ania i Fundacji MlekoMamy. Nie dość, że zorganizowali niezwykłe spotkanie blogerek w Warszawie, to jeszcze otworzyli mi oczy na tyle spraw, że do tej pory trawię je w swoim serduchu... 

Po sobotnim spotkaniu pojawiło się wiele bardzo mądrych i bardzo przejmujących wpisów, których lekturę gorąco Wam polecam. O naturalnym karmieniu, problemach i wyzwaniach pisały m.in. Żanetka z Tere fere kuku (klik), kobieta-instytucja czyli Hafija (klik), Koralowa mama (klik), Kasia z Kantorka Katjuszki (klik), Ania z Dziecięcych Klimatów (klik), Ania z Apartamentu 44 (klik)... i kilka innych cudownych mam. Z góry przepraszam, że nie wymienię tu ich wszystkich.

I chociaż karmienie piersią to temat bardzo wrażliwy (i drażliwy), to wierzę, że ten post da siłę chociaż jednej z Was. A to już będzie bardzo dużo! I dla mnie największa nagroda.

Nie będę Was pouczać, nie będę Was do niczego namawiać. Nie opowiem Wam też, jakie przerażające dane zobaczyłam na spotkaniu (w kwestii wsparcia naturalnego karmienia trzeba w Polsce jeszcze baaaaardzo dużo zrobić). Chciałabym po prostu opowiedzieć Wam moją historię. Byście uwierzyły, że można! Że warto! Że w nas, kobietach jest niesłychana moc! I że nie warto się poddawać, nawet jeśli sił już Wam brakuje... Nawet, jeśli wszyscy dookoła w Was wątpią... 

Opowiem Wam, jak wyglądała moja i Hubisia droga do naturalnego karmienia. Opowiem szczerze i bez owijania w bawełnę. Tym razem nie będę sobie żartować, jak robiłam to w ubiegłorocznych postach. Wtedy uśmiechem starałam sobie jakoś radzić z moimi laktacyjnymi problemami, teraz z perspektywy czasu, już żartować nie muszę. Bo wygrałam i jestem z siebie dumna.

Na początku muszę się Wam przyznać, że jestem uparta. Okropnie. To moja najfajniejsza, a jednocześnie najwstrętniejsza cecha charakteru. I ważny element tej historii. Jak się uprę, to nawet osła mogłabym wpędzić w kompleksy. Jak zawezmę, to nie ma zmiłuj... Niestety Hubisław odziedziczył tę cechę po mnie i powoli zaczynam sobie uzmysławiać, jakim skaraniem boskim potrafię być czasami dla moich bliskich :-). 

Jeszcze będą w ciąży uparłam się, że będę karmić piersią. Uparłam się i w głębokim optymizmie dotrwałam aż do porodu. Przedwczesnego, wywołanego pomyłką lekarską i faszerowaniem przez ponad miesiąc czterokrotnie za wysoką dawką hormonów. Ale nieważne, bo tu nie o tym chciałam pisać (chociaż na samo przypomnienie nóż mi się w kieszeni znowu otwiera).

Hubiś przyszedł na świat punktualnie o 10.00, ważył 2300 g i w chwilę po porodzie wylądował w inkubatorze. Nie dano mi możliwości nakarmienia go, ale rozumiałam... Dziecko matki cukrzycowej, z ciążową niedoczynnością tarczycy, z minimalną ilością tkanki tłuszczowej, urodzone miesiąc przed czasem... Nie chcieli ryzykować. Zdrowie dziecka najważniejsze. 

Wiem, że podano mu mleko modyfikowane, uczciwie mnie o tym poinformowano. Gdy wieczorem pozwolono mi go na chwilkę przytulić, był najedzony i spał. Próbowałam przystawić go do piersi, ale nie udało mi się go dobudzić. Pielęgniarki obiecały zawołać mnie na następne karmienie i wysłały spać... Spałam jak kamień. Nikt mnie nie obudził aż do późnego poranka... Nie było przy mnie męża, bo pech chciał, że dokładnie tego samego dnia był operowany w innym szpitalu. Zobaczył syna dopiero po kilku dniach. 

Huberta dostałam dopiero po 30 godzinach od porodu. Najedzonego, żeby nie było... Ale co tam, dla mnie to przecież nie przeszkoda. Gdy zgłodniał, ochoczo zabrałam się do karmienia i nagle, jakbym dostała obuchem w głowę. Nic, absolutnie nic mi z tego nie wychodziło. Hubiś krzyczał, mleko nie leciało, ręce się trzęsły. Mijały minuty, kwadranse, w końcu godzina. Próbowałam dalej, w końcu uparta jestem... Niestety, Hubert zrobił się aż bordowy od płaczu, ja zielona z rozpaczy, a hałas dobywający się z naszego pokoju dotarł do dyżurki. Zainteresowała się położna. Przyszła, przystawiła, nic nie wskórała. Chciała pomóc, nie udało się. Przyniosła mleko, bo Hubiś już prawie drgawek dostawał z tego wrzasku i głodu. Ona nakarmiła go butlą, bo ja się łzami zalewałam. Wychodząc kazała zawołać się na kolejne karmienie. 

Gdy nadeszła ta chwila, byłam już z powrotem pełna werwy i cieszyłam się, że mam wsparcie. Wykonywałam każde jej polecenie i byłam absolutnie przekonana, że się uda. Nie udało się. Położna spędziła u mnie cztery godziny i nic nie wskórała z tym moim upartym synem. Na szczęście nie kazała mi już karmić mlekiem modyfikowanym, tylko ściągnąć swoje i podać mu je w butli. 

I tu kolejne zaskoczenie. Nie mogłam ściągnąć mleka!!! A przecież czułam, że piersi mam pełne. Koleżanka z łóżka obok wylewała do zlewu nadmiary, a ja nawet kropelki nie mogłam wydusić. Przez moment poczułam się naprawdę podle, ale potem mój upór wziął górę. Przecież położne muszą znać na to sposoby, pomogą mi. Nie mogę się poddać. Powędrowałam do dyżurki, wróciłam z kolejną położną. Specjalistką w zakresie laktacji. Była u nas godzinę. Próbowałyśmy wszystkiego. Nie udało jej się nic. Młody dalej nie ssał, ja nie ściągnęłam nawet mililitra mleka. Wychodząc, pokręciła tylko głową i powiedziała, że zgłosi mój przypadek i ordynator pochyli się nad sprawą podczas obchodu. A dziecko trzeba nakarmić mlekiem modyfikowanym.

Kolejny dzień przyniósł tyle, że ordynator stwierdziła zatkane kanaliki mlekowe, ale nie pozwoliła podać mi oksytocyny, bo „powinno się dać działać naturze”. Stwierdziła, że dziecko nabierze sił, possie i kanaliki odetka. „A w laktacji natura jest najważniejsza”. Kolejny dzień mijał, a dziecko nie odetkało niestety. 

Położne przychodziły do mnie tabunami. Miałam wrażenie, że założyły się, która w końcu „złamie” tego uparciucha i jego mamę. Nie mogę jednak narzekać, wszystkie chciały mi przecież pomóc i doceniam to. 

W sumie było u mnie aż sześć położnych, w tym cztery laktacyjne, ale nic w kwestii mojego karmienia nie zmieniły. Szeptały, że oksytocyna by się przydała, ale przecież ordynator kategorycznie zabroniła... A że młody karmiony być musiał, dostawał butelkę... 

Godziny mijały, zaczynał się nawał, w piersiach wciąż przybywało... Położne dały mi tłuczek do liści kapusty. Pomogło na chwilę... Bolało mnie tak straszliwie, że nie byłam w stanie powstrzymać łez. Dostałam gorączki. Ale dalej nie otrzymałam oksytocyny, „bo dziecko w końcu zacznie ssać”.

W końcu, w czwartej dobie, o drugiej w nocy, do mojego pokoju zapukała położna z ginekologii i poprosiła, bym poszła z nią do dyżurki. Wyszeptała, że ona nie może już patrzeć, jak się męczę, bo się położne z pediatrii boją przeciwstawić i że da mi tę nieszczęsną oksytocynę, tylko prosi, bym jej nie wydała, bo problemy przez to mieć może... Do tej pory jestem wdzięczna tej cudownej kobiecie.

Pół godziny z nasączonymi tamponami w nosie i ulga tak ogromna, że nie jestem w stanie tego opisać. Nareszcie miałam mleko! Nareszcie będę mogła karmić!

Nie przewidziałam tylko jednego. Hubiś, karmiony przez tyle czasu butelką, gdzie pracy za wiele wykonywać nie musiał, nie chciał już jeść z piersi. Znowu zaczęły się między nami wojny i wojenki o karmienie. Ja go przystawiałam, ten darł się w niebogłosy. Położne go przystawiały, dostawał histerii. Upór, bunt i miano „najniegrzeczniejszego dzidziusia na oddziale”, to charakteryzowało pobyt mojego syna w szpitalu. W kartę wpisano mi, że „dziecko odmawia ssania. Konsultacje położnej laktacyjnej kilkukrotne – bez efektów”. I sprawa załatwiona.... 

Poddać się jednak nie chciałam, ściągałam więc pokarm laktatorem i karmiłam go z butli, cały czas próbując przystawiać do piersi. Gdy po tygodniu wróciłam do domu, wciąż nie miałam żadnych postępów. Hubiś jadł tylko i wyłącznie przez smoczek. W końcu, w akcie desperacji, nałożyłam na pierś silikonową nakładkę, taką, którą mamy zakładają na poranione brodawki. I ku mojemu wielkiemu zaskoczeniu, chwycił.

Karmiliśmy się tak przez ponad miesiąc. Co dwie godziny, przez czterdzieści dni, przed każdym karmieniem podawałam „nagą” pierś, a mój syn ją odrzucał. Prawie pół tysiąca razy czułam zawód, ból, złość i milion innych przykrych emocji... Wielokrotnie zastanawiałam się, czy jest sens się tak szarpać, ale potem tłumaczyłam sobie, że owszem tym sensem jest mój syn...

I wtedy nagle, bez jakiegokolwiek uprzedzenia, Hubiś zaczął ssać podaną mu pierś :-). Od niechcenia i tak naturalnie, jakby robił to od zawsze :-). I chociaż później się rozmyślił i próbował buntować, to trafiła kosa na kamień, już mu nie odpuściłam :-). Byłam taka szczęśliwa! Moje dziecko zaczęło ssać pierś!!!! 

I jeśli myślicie, że na tym triumfalnym momencie kończą się moje kłopoty, to będę musiała Was rozczarować. Okazało się, że dziecko karmione przez nakładkę, nieodpowiednio stymulowało pierś i ilość pokarmu zrobiła się niewystarczająca... Młody przestał przybierać na wadze, musiałam dokarmiać go z zapasów odciągniętego mleka (teraz już wiem, że to nieprawidłowe, że powinnam częściej go przystawiać, a nie dokarmiać). Typowy kryzys laktacyjny, który zdarza się każdej z nas, z tym, że pogłębiony przez tę nieszczęsną nakładkę. Trwał i trwał... było coraz gorzej, ale nie mogłam przecież się poddać! Nie po tym, jak tak długo walczyłam...

Stawałam więc przed lustrem i mówiłam do siebie: „Oczywiście, że masz pokarm. Że wykarmisz Huberta. Potrafisz. Kto jak nie ty???”. Sama sobie robiłam wykłady i tłumaczyłam Hubisiowi, żeby się nie wygłupiał, bo tu przecież zasoby niewyczerpane. I wiecie, że pomogło?! Serio! 

Karmiłam Huberta pełne dziesięć miesięcy. Potem jeszcze przez kolejne dwa dawałam mu moje mleko z zamrożonych zapasów. To daje pełny rok. Możecie powiedzieć, za krótko, lub za długo... Ja zrobiłam, co mogłam i jestem z siebie dumna!

Wiecie, że 99% kobiet wychodzących ze szpitala karmi piersią swoje dziecko, ale średnia długość karmienia wynosi tylko 2,2 miesiąca? Przecież nie dlatego, że nie chciały karmić. Poległy po prostu w zderzeniu z trudnościami, które spotyka na swojej laktacyjnej drodze każda z nas. Bardziej i mniej poważnymi. Z problemami, z których przynajmniej połowę można było pokonać. Potrzeba było tylko wsparcia i siły. 

Dlatego chciałam, byście poznały naszą historię i uwierzyły, że to może się udać! Nawet jeśli macie teraz wątpliwości, jeśli macie ochotę machnąć ręką, spróbujcie zawalczyć. Dla siebie i dla dziecka! Bo w nas, mamach, jest ogromna moc! Nam się udało, Wam też się uda! Musicie tylko w to uwierzyć!

Trzymajcie się dzielnie! I niech moc będzie z Wami :-)!

Hubisiowa mama