Położna. 3550 cudów narodzin

O książce „Położna. 3550 cudów narodzin” dowiedziałam się od Was. Na fali tej właśnie pozycji, wiele blogujących mam zdecydowało się po raz pierwszy otwarcie opowiedzieć o swoich przeżyciach z dnia porodu. Dobrych i złych, wciąż budzących wzruszenie, ale również i gniew... Posypały się komentarze, zwierzenia, rozpętała dyskusja... Czytałam je wszystkie, wspominałam i miałam coraz większą ochotę sprawdzić, co takiego napisała Jeannette Kalyta, że zdołała wywołać tyle emocji. 

Gdy zobaczyłam „Położną” u mojej siostry na półce, wyprosiłam, by pożyczyła mi ją jeszcze zanim sama przeczyta i każdą wolną chwilę poświęciłam na lekturę :-). I chociaż nie jest to może arcydzieło pisane wyrafinowanym językiem, to książkę czyta się szybko i przyjemnie. Miałam wrażenie, że autorka opowiada mi historię swojego zawodowego życia przy kawce i cieście, siedząc wygodnie w Hubisiowym fotelu :-). Nie z poziomu „polskiej położnej gwiazd”, ale jak przyjaciółka przyjaciółce.

„Położna” to książka, która za rękę przeprowadza nas przez długą drogę, jaką przeszło polskie położnictwo od lat osiemdziesiątych po dzień dzisiejszy. Pokazuje, jaką walkę trzeba było stoczyć, by wykorzenić stare nawyki i pozwolić kobietom zachować godność podczas tego wyjątkowego momentu. Jak ogromna przepaść dzieli obecne lata od czasów, gdy ja przychodziłam na świat. 

Czytając rozdziały, opisujące lata osiemdziesiąte, zadzwoniłam do mojej ciężarnej siostry i powiedziałam, żeby nie czytała tej książki :-). Nie chciałam zwyczajnie, by się wystraszyła. I chociaż czytając kolejne strony, zdanie zmieniłam, to właśnie ta pierwsza część wywarła na mnie największe wrażenie. Nie zdawałam sobie po prostu sprawy, jak wyglądały porody trzydzieści lat temu... Zero intymności, zero poszanowania godności, tylko jedna pozycja, nie wolno było jeść, ani pić... Matce nie wolno było w sekundę po porodzie przytulić dziecka, później przynoszono jej malucha tylko do karmienia, itp. itd... 

Nie mogłam też przestać myśleć o mojej mamie... O tym, w jakich warunkach rodziła mnie i moją siostrę na początku lat 80-tych, jak wiele godności musiała poświęcić, jak wielki szacunek jej się za to należy... Kocham Cię Mamo!!!

Cieszę się, że czasy tak się zmieniły. Bo cud narodzin powinien być cudem, a nie koszmarem... I już do końca życia będę wdzięczna mojej cudownej położnej za to, że pokazała mi, że jest to możliwe :-). Dziękuję Jowitko raz jeszcze :-)!!!

A na koniec, mam dla Was maleńki prezent. Postanowiłam obdarować „Położną” jedną osobę spośród Was :-). Nie jest to żaden wielki konkurs. Nic nie trzeba polubić, udostępniać, ani obserwować (chociaż byłoby miło :-)). Nie będę się z tym ogłaszać na facebooku. 

To jest rozdawajka dla Was, Hubisiowych czytelników :-). Jeśli chcecie wziąć udział w losowaniu, napiszcie po prostu komentarz pod tym postem, że jesteście chętni i wszystko inne, co Wam do głowy przyjdzie :-). Pamiętajcie, że jeśli nie macie konta na bloggerze, a nas czytacie i chcecie wziąć udział w losowaniu, możecie przecież zostawić komentarz jako Anonim (podając tylko w treści swoje dane i adres e-mailowy). Fajnie by było, gdybyście napisali mi coś o sobie, bym mogła Was poznać :-). 

Bawimy się do wtorku, dobrze? W środę książka powędruje do nowego właściciela :-). 

Spokojnej nocki Wam życzę i pozdrawiam cieplutko, 

Hubisiowa mama