Szczęśliwa trzynastka

Hubisław Wiercidupka skończył dzisiaj 13 miesięcy :-). Zaledwie miesiąc minął od jego pierwszych urodzin, a ja mam wrażenie, że to zupełnie inny chłopiec. Mądrzejszy, doroślejszy, sprytniejszy. Ze zdziwieniem wielkim obserwujemy, jak rozwija się w tempie błyskawicy. Praktycznie każdego dnia zaskakuje nas nową umiejętnością. 

 

Kilka dni po swoich urodzinach nauczył się mowić „no no”, machając przy tym paluszkiem na boki. Podchodząc do przedmiotu, którego nie wolno mu dotykać, od razu puszcza paluszek w ruch i patrzy na nas wyczekująco :-). Cieszyło nas to i śmieszyło, dopóki na sesji roczkowej nie stanął nad tortem, którego w naszym zamyśle miał spałaszować rączkami i nie zaczął mówić „no no no”. Torta spróbował dopiero, gdy dostał do rączki łyżeczkę, później krem zgarniał biszkoptem (klik) :-)!

W tym miesiącu nauczył się też tańczyć. Początkowo bujał się tylko na boki (pamiętacie filmik?), a niedawno doszła nowa figura taneczna – sprężynowanie na nóżkach :-). Hubiś tańczy przynajmniej raz na godzinę. Najchętniej do melodii wydawanej przez żabkę do zabawy w wodzie, ale muzyką z reklamy etopiryny również nie pogardzi :-).

 

Hubi stał się też małym pedantem :-). Bardzo podoba mu się, jak sprzątam w domu i naśladuje prawie każdy mój ruch. Pokochał odkurzanie. Każdego ranka otwiera szafę, gdzie trzymamy odkurzacz i tak długo woła, aż go włączę. Pada wtedy na kolanka i udaje, że odkurza razem ze mną. Czasami goni mnie do odkurzania również wieczorem, żadnej litości zmęczonej matce nie okazując :-).

Na kolankach myje też podłogę. Serio! Gdy daję mu do rączki kawałek ręcznika papierowego i mówię „zobacz Hubisiu, jaka brudna podłoga”, natychmiast zabiera się za jej pucowanie. Ostatnio zabrał się także za podłogę Hubisiowej Babci, jeżdżąc mopem po całym korytarzu :-). A wyrywanie mi z ręki szmatki, by samemu wyczyścić kuchenną szafkę lub stół to już norma :-).

Musimy też bardzo pilnować, by nie zostawić otwartych drzwi do łazienki, bo natychmiast biegnie podnieść klapę sedesu, bierze z pojemnika szczotkę do WC i pucuje kibelek, chlapiąc przy tym niemiłosiernie :-). Co więcej, gdy proszę go, by odłożył szczotkę na miejsce, bo wszystko jest już czyste, precyzyjnie odkłada szczotkę do pojemnika, zamyka klapę i grzecznie wychodzi z miną wielkiej satysfakcji z dobrze wykonanej pracy :-).

Gdy wieszam pranie, wyciąga rzeczy z pralki i podaje mi je, poganiając krzykiem, gdy za długo się z wieszaniem guzdram :-). A gdy wieczorem przed kąpielą, ogarniamy pokój, wystarczy mu hasło „Hubisiu, sprzątamy ” i biega z piskiem radości, znosząc wszystko do kosza z zabawkami. 

Skąd mu się to zamiłowanie do porządku wzięło, nie mam pojęcia, ale cieszę się, póki mogę :-). Niedługo będzie nastolatkiem i pewnie nie będę mogła otworzyć drzwi do jego pokoju, przysypanego milionem rzeczy :-).

Kolejny wielki postęp Hubisiowego trzynastego miesiąca to zabawa. Nasz synek w końcu zaczął się z nami „tak naprawdę” bawić. I to nie tylko w jego ukochane „a kuku”. W skupieniu układa klocki, kopie z Hubisiowym Tatą piłeczkę po całym domu i rozpracowuje sorter. Gdy kilka dni po pierwszych urodzinach, zajęty czymś Hubisiowy Tata powiedział do niego: „Poczekaj Hubisiu, jak skończę, to pobawimy się klockami”, nasz szkrab poszedł do pokoju po pudełko z klockami Lego Duplo, przyniósł je, wysypał wszystkie pod nogami Hubisiowego Taty, po czym usiadł i czekał :-). No bo przecież Tata obiecał zabawę. Baaaaardzo nas tym zaskoczył :-).

Przyłapaliśmy go też na pierwszej zabawie „z użyciem” wyobraźni. Zapominając zupełnie o naszej obecności, chodził po pokoju, gadając coś pod noskiem i schylał się, podnosząc z ziemi jakiś wyimaginowany przedmiot :-). Układał go sobie na rączce, schylał się po kolejny i tak kilkanaście razy! Dusiliśmy się ze śmiechu, bo baliśmy się głośnym rechotem wyrwać go z jego świata :-). Przypuszczam, że bawił się "w mamę zbierającą rozgniecione na dywanie biszkopty".

 

Hubiś pokochał też wszelkiego rodzaju nakrętki. Nie pozwoli nam w spokoju zamknąć butelki mleka lub wody, ponieważ koniecznie musi zrobić to sam. Łapie nakrętkę w rączkę i próbuje tak długo, aż mu się w końcu uda. A gdy nie może potem nakrętki z butelki zdjąć, uderza w płacz :-). 

W ogóle płakać nauczył się na zawołanie. 16 stycznia po raz pierwszy urządził nam scenę pod tytułem „Nie chcecie mi tego dać, to położę się na dywanie i będę płakać, tak długo, aż mi dacie”. Płacząc, co chwila zerkał na nas i sprawdzał reakcję. Gdy po pięciu minutach zorientował się, że nic nie wymusi, przestał płakać, wstał i z uśmiechem poszedł do zabawek. Z uśmiechem!!! Nawet nie wiecie, jak ja to wtedy przeżyłam... To mnie tu serce pęka, że dziecię moje takie biedne, a ono zwyczajnie próbuje mnie płaczem do czegoś zmusić... Tylko stalowe nerwy i konsekwencja Hubisiowego Taty uchroniła mnie wtedy przed ulegnięciem szantażowi :-). Od tamtego dnia, przynajmniej raz dziennie powtarza się akcja „dywan”, ale póki co jesteśmy konsekwentni. Łobuz mój słodki...:-).

 

Nauczyliśmy go też mówić „fe”. Gdy trzeba mu zmienić pieluszkę, mówimy: „Hubisiu, twoja pieluszka jest fe, idź przynieś czystą”. I Hubi biegnie do organizera zawieszonego na łóżeczku po pieluchę, najczęściej przynosząc od razu trzy. Wtedy Hubisiowy Tata pyta go zwykle „Hubi, a chusteczki gdzie? Przynieś chusteczki” i Hubiś wraca się po chusteczki. Tylko kremu nie chce przynosić i za skarby świata nie potrafimy go nauczyć :-). 

Rozwija się ten nasz Hubisław, aż duma rozpiera... Tylko bojaźliwy się zrobił jeszcze w stosunku do nieznanych sobie osób. Łapie się maminej nogawki, chowa i w płacz uderza. Coraz więcej czasu potrzebuje na oswojenie się z obcymi twarzami. Ciekawe, jak to będzie, gdy za niecały miesiąc zacznie swoją przygodę ze żłobkiem... No, ale nie ma się co zamartwiać na zapas, życie zbyt krótkie i zbyt piękne jest, by tracić na to czas i nerwy. Będzie dobrze, prawda :-)?

Pozdrawiam ciepło,

Hubisiowa mama

Ps. Zapomniałabym! W trzy tygodnie po roczku Hubisiowa Babcia nauczyła go dmuchać. Żadna świeczka mu teraz nie straszna :-).