Uraz głowy u małego dziecka

W ubiegłą środę na moment stanęło mi serce... Chwilę przed szesnastą, biegnący przez kuchnię Hubiś, potknął się o własne nogi i z całym impetem uderzył czołem o żeliwną futrynę drzwi. Widząc jak leci, rzuciłam się w jego kierunku, ale niestety nie zdążyłam go chwycić... Odgłos uderzenia główki o futrynę do tej pory brzmi mi w głowie...

Podniosłam z ziemi zdrętwiałego z bólu Hubisia i tuliłam, gdy straszliwie płakał. Jednocześnie próbowałam zorientować się szybko, czy rozciął skórę i jak wygląda jego czoło. Na szczęście krwi nie było, tylko z sekundy na sekundę bardziej fioletowy siniak. Szeroki na dwa centymetry, długi na jakieś sześć. Modliłam się, by nic oprócz tego siniaka, mu nie było... Byłam na wystarczająco dużej ilości zajęć z pierwszej pomocy, by wiedzieć, że w wyniku takiego uderzenia mogło dojść do wstrząśnienia mózgu lub krwawienia w obrębie jamy czaszkowej. Albo złamanie kości czaszki... Albo krwiaka... Albo miliona innych niebezpiecznych rzeczy, które mogą mieć bardzo poważne następstwa...

Zadzwoniliśmy szybko do lekarza. Kazał nam bardzo uważnie go obserwować przez co najmniej dwanaście godzin (a najlepiej przez 24 godziny). Mieliśmy zwrócić uwagę przede wszystkim na to:

- czy nie wymiotuje,

- czy nie ma nierównych źrenic,

- czy nie ma problemów z utrzymaniem równowagi,

- czy z jego uszu, ust lub nosa nie płynie krew lub jakaś inna ciecz,

- czy nie wystąpi napad drgawek,

- czy nie traci przytomności.

Gdyby tylko działo się coś niepokojącego, mieliśmy wsiadać w samochód i jechać do szpitala. I na razie nie dawać dziecku nic do jedzenia, ani picia.

Hubiś płakał po upadku jakieś cztery minuty, po czym wyrwał się z moich objęć i pobiegł do zabawek... Kolejne kwadranse mijały, a on rozrabiał jakby zupełnie nic się nie stało. Nabierałam już nadziei, że wszystko skończy się na siniaku, lecz niestety, po dwóch godzinach, nagle potarł oczka, wszedł na kanapę, położył się na poduszkach i zaczął gwałtownie wymiotować. Bardzo, bardzo gwałtownie...

Nie było czasu na zastanawianie... Wrzuciłam do torby książeczkę zdrowia, dowód osobisty, pieniądze i pampersy, zadzwoniłam do Hubisiowego Taty i pognałam do szpitala. Właściwie, to pognała Ola z Rodzinki z innego świata, która akurat była u nas na kawie i która nas do szpitala zawiozła, bo mnie za bardzo trzęsły się ręce, bym mogła prowadzić.

Hubert wymiotował w samochodzie, a później na oddziale ratunkowym. Gdy badał go chirurg, zaczął tracić przytomność. W tym czasie do szpitala dojechał Hubisiowy Tata. Kazano nam podpisać z dwadzieścia różnych dokumentów, w tym od razu zgodę na znieczulenie ogólne i ewentualny zabieg operacyjny, ratujący życie. Byłam tak przerażona, jak chyba jeszcze nigdy w życiu, ale o dziwo myślałam bardzo trzeźwo i racjonalnie. Żadnej histerii, czy łez, tylko adrenalina i absolutna determinacja, by pomóc naszemu dziecku. To chyba instynkt działał...

W ciągu kilku minut Hubert trafił pod kroplówkę z lekiem przeciwobrzękowym. Dostał też leki uspokajające i przeciwbólowe. Był pod stałą obserwacją przez calutką noc. Na jego sali była kamera i gdy tylko zaczynał znowu wymiotować, albo próbował wstawać, przybiegała do nas pielęgniarka.

Lekarze postanowili poczekać do rana z decyzją o wykonaniu tomografii komputerowej głowy. Chcieli sprawdzić, jak się będzie zachowywał i czy dalej będzie wymiotował. Tomografia wiązała się ze znieczuleniem ogólnym, którego w przypadku Hubisia, chirurg chciał uniknąć. Niestety okazało się, że nie można mu było też było zrobić usg główki, bo już zarosło mu ciemiączko. Pozostało nam więc po prostu czekać na rozwój wypadków.

Na szczęście następnego dnia wymioty ustąpiły, a Hubert wstał uśmiechnięty i gotowy do zabawy. Nie bardzo rozumiał, o co chodzi z kroplówką i wściekał się potwornie, że nie daję mu nic do jedzenia, ani picia. Swoją drogą, straszne jest patrzeć, jak nasze dziecko rzuca się z głodu na szybę, za którą mama innego pacjenta wyłożyła jedzenie... Pod koniec drugiego dnia maszerował już po korytarzu i zaczepiał wszystkie napotkane osoby.

W szpitalu spędziliśmy prawie trzy dni. Dużo rozmawiałam z pielęgniarkami i lekarzami. Dowiedziałam się, że urazy głowy to jedne z najczęstszych przyczyn hospitalizacji małych dzieci. Podobno dzieci w wieku do roczku, najczęściej spadają z łóżek i przewijaków. Dzieci pomiędzy roczkiem a dwoma latkami zwykle mają spotkania pierwszego stopnia z kaloryferami i futrynami właśnie, a trzylatki spadają z mebli i parapetów. 

Jeden z lekarzy powiedział mi też, że rodzice praktycznie nigdy nie są przygotowani na wypadek, gdyby maluszkowi coś się stało, a wystarczyłoby kilka drobnych rzeczy, by lekarską pomoc przyspieszyć i usprawnić. Przykładowo wiedzieliście, że:

- warto mieć w widocznym miejscu zanotowane numery do najbliższego szpitala, pediatry, swojej i męża pracy i kogoś z krewnych lub przyjaciół mieszkających w pobliżu. W razie kryzysowej sytuacji, będzie można szybko z nich skorzystać,

- warto też mieć odłożone pieniądze na taksówkę do lekarza lub na pogotowie,

- dobrze też mieć gdzieś na kartce wypisaną informację o stanie zdrowia Waszego dziecka. O przebytych poważniejszych chorobach, o przyjmowanych lekach, czy jest uczulony i ewentualnie na co, itp. Gdy wpadniesz w panikę, będziesz mogła po prostu dać to lekarzowi do przeczytania, a on już będzie wiedział, co robić.

Ja nie miałam przygotowanej żadnej z tych rzeczy. Niby kilka drobnych spraw, a mogą mieć kluczowe znaczenie, gdyby zdarzył się nagły wypadek, który przecież zdarzyć się może zawsze (tfu, tfu, odpukać).

Dzisiaj Hubiś czuje się już świetnie. Biega i rozrabia, jak przed wypadkiem. Śmieje się i łobuzuje. Nie zauważyłam, by tracił równowagę, lub by się w czymkolwiek „uwstecznił”. Jego siniak goi się w błyskawicznym tempie. Już w szpitalu przestał wyglądać jak drugi nos, zrobił się prawie plaski i zmienił kolor na zielony. Dzisiaj jest już bladożółty i mam nadzieję, że niedługo zniknie zupełnie.

Za dwa dni musimy wrócić do szpitala na kontrolę, ale wierzę, że wszystko będzie dobrze. Chciałam jednak podzielić się z Wami tym, co przeżyłam i czego się dowiedziałam, byście wiedziały, co zrobić, gdyby nie daj Boże, taka sytuacja zdarzyła się u Was (na wszelki wypadek odpukajcie jeszcze w niemalowane).

Pozdrawiamy Was serdecznie z Hubisiowa,

Hubsiowa mama