Zawirusowani

Dopadł nas wirus i przygniótł do ziemi. Znienacka i bez litości. Całą Hubisiową trójkę. W ubiegłą sobotę kładliśmy się spać zupełnie zdrowi, w niedzielę gorączka nie dała już żyć. Gdy temperatura Huberta dochodziła do 40 stopni, a żaden z naszych „wizytowo-domowych” pediatrów, nie mógł przyjechać, zapakowaliśmy młodego do samochodu i popędziliśmy do szpitala. Na miejscu zobaczyliśmy kolejkę, która przyprawiła mnie o drżenie serca, ale która na szczęście sprawnie się poruszała. 

Po dwóch godzinach byliśmy w domu, Hubisiowe leki zaczynały działać, a my mogliśmy wreszcie przyjrzeć się sobie nawzajem. Bo gdy dziecko choruje, to człowiek przecież nie myśli, że dreszcze, że w głowie się kręci, tylko pomóc chce, szybko, jak najszybciej.

Spojrzeliśmy więc na siebie i różowo nie było. Stary, dobry rtęciowy termometr pokazał u mnie 39,2 stopni, a Hubisiowemu Tacie 38,8 stopni. Ja miałam kaszel okropny, on stracił głos praktycznie. Hubiś spał biedny, a my próbowaliśmy się pozbierać. Bo przecież następnego dnia poniedziałek, obowiązki, terminy, ja miałam umówionego lekarza medycyny pracy przed wtorkowym powrotem, a Hubisiowy Tata rozprawę ważną. Trzeba się w garść wziąć. Nie ma czasu na chorowanie.

W poniedziałek niestety lepiej nie było, ani u Hubisia, ani u nas. Znowu pediatra, obowiązkowa pauza w żłobku, temperatura. Kaszel, katar i wszystkie inne diabelstwa. Na odsiecz przyjechała Hubisiowa Babcia, dzięki której mogłam do lekarza medycyny pracy się wybrać. A tu stanowcze „nie” dla mojego powrotu z uwagi na zapalenie oskrzeli. Lekarz rodzinny, antybiotyki i tygodniowe zwolnienie jeszcze zanim pracę w ogóle zaczęłam. Na antybiotykach skończyło się również u Hubisiowego Taty.

Patrząc na tę naszą kolorową trójkę, Hubisiowa Babcia zadzwoniła po Hubisiowego Dziadka i zarządziła natychmiastową przeprowadzkę do ich kwatery głównej. A potem przez kolejne dni opiekowali się całym naszym domowym szpitalem. Brak mi słów, jak jestem im wdzięczna. To oni postawili nas na nogi.

Najszybciej doszedł do siebie Hubercik. Hubisiowy Tata na tyle wydobrzał i odzyskał głos, że w piątek poprowadził szkolenie. Ja jeszcze w czwartek miałam ponad 39 stopni gorączki, ale w piątek czułam się już znacznie lepiej. Nawet kwitek dostałam, że zdolna do pracy jestem, chociaż w gardle dusi do tej pory. 

Gdy w sobotę po raz pierwszy od tygodnia wytknęliśmy nosy z domu, okazało się, że na Mazury dotarła wiosna :-). Pięknie było i słonecznie. I serce ze wzruszenia ściskało, gdy patrzyłam, jak Hubiś bawi się placu zabaw, na którym spędziłam moje dzieciństwo...

Dużo zdrówka życzymy Kochani,

Hubisiowa mama