Agnieszka Kaluga "Zorkownia"

„Zorkownia” Agnieszki Kalugi to jedna z książek, których po prostu nie da się przeczytać w zatłoczonym autobusie, na szybko, bez skupienia. Potrzebuje ciszy i zamknięcia się tylko na nią. Przeżycia, przepłakania, przemyślenia... Wtedy wnika w duszę...

Każde zdanie, każde słowo, zostawia po sobie ślad. Milion myśli, refleksji nad tym, co się ma i jak bardzo tego niedocenia. Uświadamia, że choroba nie wybiera, może dotknąć każdego z nas. Wobec niej wszyscy jesteśmy równi. Niby każdy to wie, ale w codziennej gonitwie łatwo zapomnieć. 

W hospicjum, w którym wolontariuszką jest autorka, umierają maleńkie dzieci, profesorowie, bogaci i biedni, młodzi i starzy... Na każdej stronie jesteśmy świadkami śmierci, cierpienia, ale i wielkiej siły, nadziei i radości z każdej chwili „bycia”. Prawdziwi ludzie, prawdziwe historie. Wszystko tak pięknie ubrane w słowa, że bardziej przypomina poezję, niż pamiętnik z pracy w hospicjum... 

Zarwałam dwie noce, by przeczytać „Zorkownię”, chociaż biorąc ją do ręki, spodziewałam się kolejnej, marketingowo rozdmuchanej pozycji. Myliłam się. Bardzo się myliłam. 

To naprawdę wartościowa książka, którą warto przeżyć, bo „przeczytać” to w jej przypadku za mało powiedziane. 

Jeśli kiedyś będziecie mieli okazję, poświęćcie jej swój czas. Nie pożałujecie. Obiecuję. 

Hubisiowa mama