Mama wraca do pracy

W ubiegły poniedziałek wróciłam do pracy. Na pełen etat, na pełne obroty. Pięć kaw, adrenalina, pośpiech i wysokie obcasy. W szafie na nowo wiszą żakiety i biurowe sukienki. Życie płynie z kalendarzem w ręku i jeszcze bardziej wypchaną torebką. Obiady na dwa dni, budzik dzwoniący o 5.30 i wieczorne szykowanie ubrań na następny dzień. Korki i nerwowe zerkanie na zegarek. Czy zdążę? Do pracy ze żłobka... Do żłobka z pracy... Powrócił stary nawyk notowania każdego drobiazgu, bo w ferworze dnia może przecież z głowy wylecieć. A lepiej skarbówki nie przegapić. Wszędzie żółte karteczki. Przypomnienia w telefonie. Doba krótsza o dziewięć godzin, ale paradoksalnie dzień zdecydowanie dłuższy.

Mama wróciła do pracy.

Bałam się bardzo tego powrotu. Bałam się rozstania z synkiem, tęsknoty, niepokoju, zerkania na telefon, czy przypadkiem nie dzwonią ze żłobka, tego że Hubiś się ode mnie oddali. Bałam się, że widząc mnie w drzwiach żłobkowej sali, nie wpadnie mi z radością w ramiona, tylko odwróci się i dalej będzie się bawił... Bo więcej czasu spędza z „ciociami” niż z mamą. W gardle ściskało na myśl, że już nigdy nie będę miała tyle wolnego czasu tylko i wyłącznie dla mojego dziecka. Że kończy się pewna era. Bezpowrotnie. Że wszystko się zmieni...

Źródło

Bałam się też, czy sobie poradzę po ponad półtorarocznej przerwie. Tyle przepisów się zmieniło, tyle miałam do nadrobienia. A czasu na naukę praktycznie wcale. Nie wiedziałam jak ogarnę dziecko, męża, dom, pracę, znajomych, blogowanie. Jak w tym wszystkim znajdę jeszcze czas dla siebie? By książkę przeczytać, odcinek „House of cards” obejrzeć i do siostry zadzwonić...

Nie chciałam wracać. Przecież praca to tylko praca, a dziecko to... cały świat. Nigdy już nie będzie takie małe, te chwile nigdy nie wrócą. Chciałam zostać w bezpiecznym domu, z nim, ale pogodziłam się z myślą, że wracam. Mniejsza o powody. Każda wracająca do pracy mama ma swoje powody i wybiera to, co dla rodziny jest najlepsze. Dla całej rodziny. 

Wróciłam do pracy. I jest dobrze. Wczoraj Hubiś po raz pierwszy z uśmiechem pożegnał mnie w żłobku, robiąc „papa”, które osłodziło mi cały dzień. On już wie, zrozumiał. Że nie porzucam, że zawsze wrócę. Gdy przyjeżdżam po niego popołudniu, biegnie do mnie przez całą salę, a ja przełykam łzy wzruszenia. I zabawki pokazuje i buziaka na pożegnanie od cioci wymusza. Uśmiechnięty jest, wierzę, że również szczęśliwy. 

W biurze natomiast jakby czas się zatrzymał. Jakby nie minęły prawie dwa lata. Potrzebowałam dwóch dni, by na nowo złapać rytm. Kolejnych dwóch, by przypomnieć sobie szczegóły. W którym segregatorze wpięty jest konkretny dokument, gdzie szukać zszywek i jaki jest numer wewnętrzny do informatyków... Na korytarzu mijam te same twarze, piję kawę z tego samego kubka, a w sklepiku na parterze kupuję tę samą co zawsze bułkę ze słonecznikiem i rodzynkami. Nawet mój stary krem do rąk odnalazł się w jednej z szuflad. Wróciłam do pracy, od razu na głęboką wodę i nie utonęłam. Jest dobrze.

Macierzyństwo zmieniło moje podejście do służbowych obowiązków. Wciąż mi zależy, chcę być dobra w tym, co robię, chcę się uczyć i rozwijać, ale o 15.30 definitywnie zamykam za sobą drzwi i nawet przez sekundę nie myślę o pracy. Żadnych nadgodzin, żadnych sprawozdań zabieranych do domu. Od 15.31 jest czas dla rodziny. Dla mojego Hubisiowa. 

Wciąż uczę się też sprawnej organizacji bieżących domowych spraw. Z dnia na dzień idzie coraz lepiej, aczkolwiek wiele rzeczy musiałam po prostu odpuścić. Już nie odkurzam codziennie, wolę w tym czasie ułożyć z Hubisiem klocki. Już nie biegam codziennie po zakupy spożywcze, dwa razy w tygodniu musi wystarczyć. Mnóstwo rzeczy odkładam na weekend, żongluję terminami, spotkaniami, staram się o niczym nie zapomnieć. Nie zawsze wychodzi, ale praktyka czyni mistrza. 

Wróciłam do pracy. I jest dobrze :-).

Pozdrawiam ciepło,

Hubisiowa mama