Naturalny czy cesarka?

„Tygodnika Powszechnego” nie czytuję. Do tej pory miałam go w dłoniach może trzy razy. I pewnie nie sięgnęłabym również po ostatni numer, gdyby nie okładka, a na nim płaczący, sekundę wcześniej urodzony bobas. Mój wzrok padł również na tematu numeru i pytanie: „Naturalny czy cesarka. Zostawmy wybór matce”. 

Zainteresowałam się, bo temat jest ważny i wciąż mi bliski. Zaledwie kilkanaście miesięcy temu ja też zadawałam sobie to pytanie. I pewnie jest wiele kobiet, które zastanawiają się nad tym nawet w tym momencie...

Nie ukrywam, że bałam się porodu. Bałam się ogromnie. Nieznanego bólu, o którym gdzieś przeczytałam, że naukowcy porównują go do amputacji kończyny bez znieczulenia. Bałam się o dziecko, bo lekarskie pomyłki miewają tragiczne skutki. Ciarki przechodziły mi po plecach na myśl o tak dużej ingerencji w moją intymność. Bałam się tego, w jaki sposób zostanę potraktowana przez personel, czy nie obedrą mnie z godności, czy nie zostawią samej, czy nie wykonają jakiś zabiegów bez mojej zgody i czy moja i tak duża wada wzroku nie pogłębi się jeszcze bardziej.

Bałam się i bardzo poważnie zastanawiałam nad cesarką.

Wszystkie opowieści snute przez kuzynki, znajome i koleżanki tylko mój lęk podsycały. W artykule autorstwa Agaty Kuli jest to świetnie podsumowane: Dziś z pokolenia na pokolenie kobiety przekazują sobie tylko lęk. I nie sposób się z tym nie zgodzić. Historie, którymi mnie obdarzały, były praktycznie w 100% horrorami. Z pozytywnymi opowieściami spotykałam się niezwykle rzadko. A szkoda...

Cesarka wydawała się łatwiejszym rozwiązaniem. Co roku w Polsce właśnie w ten sposób przychodzi na świat ok. 30% dzieci, od kilkunastu lat z roku na rok coraz więcej. Przez cesarskie cięcie swoje dzieci urodziło wiele moich koleżanek, w tym kilka na własne życzenie, bez wskazania medycznego. Nie powiem, żeby mnie nie namawiały do takiej decyzji. Nie zaprzeczę też, że tego nie rozważałam. 

Czytałam o wadach i zaletach każdego rozwiązania. O swoich wątpliwościach powiedziałam też lekarzowi. Gorąco przekonywał mnie do porodu naturalnego, wymieniając chyba wszystkie płynące z tego medyczne korzyści, zarówno dla dziecka, jak i mnie. Pamiętam, że po tej wizycie prawie się zdecydowałam. Prawie, bo ostateczną decyzję postanowiłam podjąć „później”. 

Dni mijały, ja wciąż powtarzałam sobie, że pomyślę o tym jutro, a potem, że pojutrze, że teraz nie będę się stresować... Nie umówiłam się jednak na wizytę u psychologa, nie odwiedziłam okulisty. Nie podjęłam też ponownie tematu u ginekologa, za to wybrałam położną... Chyba po prostu podświadomie wiedziałam czego chcę, tylko bałam się sama przed sobą do tego przyznać. Nie była to bowiem ta „łatwiejsza”, w moim ówczesnym mniemaniu, droga. 

Swoim artykułem Agata Kula uzmysłowiła mi, że zachowywałam się tak, bo chciałam mieć poczucie, że to do mnie należy decyzja. Że nie jestem do niczego zmuszana. Bo nie tyle cesarka, co możliwość zadecydowania o niej oferuje kobiecie spokój. Jeśli przyszła mama nie czuje się bezpieczna i ma w sobie głęboki wewnętrzny opór, to poród po prostu nie może się udać. I że najlepsze, co można zrobić to dać jej wybór. Jak to pięknie ujęła w artykule Katarzyna Oleś, położna i prezes stowarzyszenia „Dobrze urodzeni”, kobiecie trzeba zaoferować: Wachlarz możliwości z rzetelną informacją i wsparciem. Żeby decyzje rodzących nie były podejmowane pod wpływem lęku. Żeby kobieta mogła wybrać świadomie to, co uważa za najlepsze dla siebie w tym momencie.

Wiem, że zarówno poród naturalny, jak i cesarka mają swoich zagorzałych zwolenników i przeciwników. Dyskusja na ten temat jest równie gorąca, jak ta dotycząca karmienia piersią i mlekiem modyfikowanym. I rządzą w niej przede wszystkim emocje. Ja nie czuję się uprawniona, by kogokolwiek do czegoś namawiać, bądź pouczać. Na pewno nie znajdziecie u mnie odpowiedzi na pytanie, którą drogę wybrać. Za mnie zadecydował los. 

Hubiś przyszedł na świat przedwcześnie i niespodziewanie na przełomie 35/36 tygodnia. Drogą naturalną. I chyba dlatego, że spodziewałam się najgorszego, mój poród był dla mnie naprawdę miłą niespodzianką. Oczywiście bolało, ale na pewno nie tak, jak myślałam, że będzie. Personel był pomocny, życzliwy, a moja położna okazała się aniołem. Nie mam traumy, nie myślę z przerażeniem o kolejnym dziecku. I jeśli kiedykolwiek będzie mi dane urodzić Hubisiowi rodzeństwo, nie będę się już wahać, jaką drogę wybrać. Ważne tylko, bym taką możliwość wyboru miała. 

A co Wy na ten temat myślicie? Napiszecie, jak to było u Was?

Pozdrawiam gorąco wszystkie mamy( i te cesarskie i te naturalne),

Hubisiowa mama