Policzmy się z rakiem

To było dawno, bardzo dawno, prawie pół życia temu, a jednak wciąż pamiętam tamte uczucia. Miałam 18 lat, a w perspektywie maturę, studia i dorosłe życie. Przyszłość była tak ekscytująca, plany takie ambitne, świat tak wielki i ciekawy. 

Któregoś dnia, zupełnie przypadkiem wyczułam na piersi guzek. W dotyku był twardy, okrągły i przypominał naprawdę duże ziarno grochu. Wystraszona powiedziałam o nim mamie, a ona już następnego dnia umówiła mnie do ginekologa. Pamiętam, że lekarz skierował mnie badanie USG z adnotacją „pilne”. Był 1999 rok, w moim rodzinnym mieście nie było jeszcze gabinetów USG. Najbliższy w Olsztynie. Pierwszy wolny termin – za miesiąc.     

Dłużył mi się ten miesiąc bardzo. Bałam się, zastanawiałam, ale optymizm przeważał. Gdy nadszedł dzień badania, okazało się, że na diagnozę będę musiała jeszcze poczekać. Lekarz nie był pewny, czy zmiana nie jest złośliwa. Ba, w swojej totalnej beztrosce stwierdził, że „chyba jest złośliwa, ale w sumie to bez specjalistycznych badań nie da się stwierdzić”. Jakby nie mógł w ludzkim odruchu powiedzieć, że „chyba jest niezłośliwa, ale lepiej się upewnijmy”. Wysłał mnie na biopsję. Czas oczekiwania – kolejny miesiąc. Pamiętam, jak bardzo płakałam po wyjściu z gabinetu.

To był jeden z najdłuższych miesięcy w moim życiu. Pełen rozmyślań, strachu, modlitw i obietnic składanych samej sobie. Na nowo układałam sobie w głowie priorytety. Wyrzucałam w myślach, jaka byłam głupia, przejmując się zupełnie nieistotnymi rzeczami. Myślę, że to właśnie wtedy dorosłam.  

Na wyniki zrobionej w szpitalu biopsji również trzeba było poczekać tradycyjny, lekarski miesiąc. Pamiętam, że na szpitalnym korytarzu czekało ze mną jeszcze kilka dziewcząt. Żadna z nas nie przekroczyła wtedy dwudziestki. A ja zawsze myślałam, że rak piersi dotyka kobiety w średnim wieku.

Mój guz okazał się niezłośliwy, jednakże onkolog nakazał jego usunięcie. O dziwo najkrócej czekałam właśnie na zabieg. I najmniej się go obawiałam. Po dwóch latach (!) dostałam też wyniki badań genetycznych i wiem, że nie jestem obciążona genem tej choroby. Co nie oznacza oczywiście, że nie powinnam się regularnie badać.

Miałam ogromne szczęście. Nie tylko, że choroba mnie ominęła. Miałam też szczęście, że dostałam od losu sposobność do przewartościowania swojego życia. Myślę, że w znacznym stopniu, właśnie to doświadczenie ukształtowało mój obecny charakter i podejście do życia. 

Opisałam Wam tę historię, bo na prośbę BLOGmedia postanowiłam dołączyć się do ogólnopolskiej kampanii społecznej „Policzmy się”. Jest to akcja, która ma na celu promowanie wiedzy na temat chorób nowotworowych i pozytywnego przesłania, że rak to nie wyrok! 

Poprzez przykład osób, które wygrały z chorobą, organizatorzy namawiają wszystkich Polaków do profilaktyki, a chorych - do aktywnej walki o zdrowie. Internetowy portal policzmysie.pl tworzy wzajemnie się wspierającą społeczność – tych, którzy walczą, wygrali i tych, którzy wspierają najbliższych w pokonywaniu choroby.

Raz w roku, podczas wybranego majowego tygodnia, odbywa się akcja wielkiego liczenia wszystkich tych, którzy chcieliby zamanifestować swoje wsparcie dla osób z chorobą nowotworową. W zeszłym roku z rakiem policzyło się ponad 176.000 osób! 

I właśnie teraz ten tydzień trwa! 

Co zrobić, by pokazać swoje wsparcie dla osób chorych? Wystarczy w dniach 9-16 maja wejść na stronę http://policzmysie.pl/ i wykonać jedno kliknięcie.

Tak niewiele, a tak wiele.

Mam nadzieję, że się dołączycie! I pozdrawiam ciepło,

Hubisiowa mama