19 miesięcy Hubisia

Czy Wy też macie wrażenie, że zaledwie parę dni temu pisałam podsumowanie osiemnastego miesiąca Hubisiowego życia? Nie mam pojęcia, jak to możliwe, że zalegam już tydzień z miesiącem dziewiętnastym! 

Jest mnie ostatnio mniej, przepraszam Was za to, ale cierpię na kompletny niedoczas. Dni mijają jeden za drugim, nawet nie zdążę zorientować się, czy aktualnie jest środa, czy czwartek. Obowiązków zrobiło się milion, czasu na to praktycznie wcale. W pracy wieczny młyn... Weekendy wypełnione po brzegi… W dodatku zmęczenie jakieś ostatnio mnie dopada i coraz częściej zdarza mi się przypadkowo usnąć wieczorem razem z Hubertem. Późnym wieczorem… bo szkrab nasz odkrył uroki nocy i kategorycznie odmawia chodzenia spać po przysłowiowej dobranocce. Gdy jeszcze dwa miesiące temu usypiał o 19.30, mieliśmy z Hubisiowym Tatą kilka godzin na domowe obowiązki i wspólne spędzenie czasu. Teraz młody usypia ok. 21:30 - 22:00. I nie pomaga ani zmęczenie go w dzień, ani wyciszanie wieczorem. Nie chce spać i koniec, a rano z kolei nie mogę dobudzić go do żłobka. Naciąga sobie kocyk na głowę i nie chce otworzyć oczek, a potem dźga paluszkiem moją poduszkę i każe mi się z powrotem kłaść spać do łóżka. Niestety, najpóźniej o 6:50 musi być w żłobku, bo inaczej mama spóźni się do pracy. 

Za to w dzień mamy w domu małą, ciekawską torpedę. Nawet jeśli do zabawek jest tylko kilka kroków biegnie do nich, nie idzie. Żeby zajrzeć, co jest na stole, podsuwa sobie karton lub odwrócone wiaderko. Wszędzie wtyka swoje malutkie paluszki (albo ukochane klucze). Wszystkiego chce sam dotknąć. A gdy wie, że czegoś dotknąć mu nie wolno, stoi i dmucha na to, ile sił w płucach. Na czajnik, na żelazko, na szklany wazon z kwiatami i na nóż kuchenny.

W tym miesiącu nauczył się też sam wsiadać do fotelika samochodowego. Mamy fotelik z możliwością obracania siedziska w stronę drzwi przy wkładaniu dziecka, więc Hubiś bez najmniejszego problemu wdrapuje się na górę i zasiada na swoim miejscu. Jadąc z nami samochodem z reguły śpi lub tańczy do lecącej w tle muzyki. Przy okazji widzimy, jak zaczyna kształtować mu się gust muzyczny. Ostatnio rozśmieszył nas bardzo, gdy gwałtownie zaprotestował przeciw lecącej w radio Annie Jantar i jej piosence „Przetańczyć z tobą chcę całą noc”. 

W ogóle robi się coraz śmieszniejszy. Jego ulubioną zabawą jest teraz chowanie różnych rzeczy sobie za plecki i tłumaczenie nam, że czegoś „ne ma”. Wzrusza przy tym zabawnie ramionami albo rozkłada ręce, gubiąc przy tym, to co chował. I śmieje się, że taki dowcip nam zrobił.

Dostąpiliśmy też zaszczytu i w końcu usłyszeliśmy „taaa…” na pytanie, czy nas kocha. Wcześniej tak mocno machał głową na „nie”, że prawie mu głowa odpadała. 

W tym miesiącu doczekałam się też rozczulającego mnie totalnie chodzenia w moich butach. Hubiś wsuwa swoje stopki w moje balerinki i próbuje chodzić w nich po domu. I dumny jest wtedy z siebie niesamowicie.

Włączyła mu się też wstydziocha. Gdy podchodzą do niego nieznane mu osoby, przyjmuje pozycję „zza maminej nogi”. I tak, jak wcześniej szedł na rączki praktycznie do każdego, teraz potrzebuje co najmniej godzinnego zaprzyjaźniania się, by poczuć się w miarę swobodnie.

Jeśli chodzi o rozwój mowy, to Hubisiowy słownik powiększył się o „ne ma”, „tu”, „tam”, „to”, „papa”, „co to” i „cycki”. Podobno w żłobku śpiewał też „panie Janie”, ale nigdy nic podobnego z jego ust nie słyszałam.

Po chwilowej przyjaźni, niestety znowu nie lubi się z nocnikiem. Za to, w ramach rekompensaty chyba, łaskawie  zgadza się ostatnio na obcinanie paznokci. 

Co jeszcze? Sypnął się mu włos i to tak mocno, że postanowiliśmy z Hubisiowym Tatą troszkę mu je podciąć. Realizacja naszego pomysłu okazała się jednak trudniejsza, niż mogliśmy przypuszczać. Gdy młody zorientował się, że majstrujemy nożyczkami przy jego włosach zaczął się nam tak wyrywać i wtedy troszkę mi się ręka... omsknęła. Ostatecznie dziecię nasze ma teraz stylowy hełm wykończony wzorem a la zygzak. 

Jeśli chodzi o ciałko, to w Hubisiowej paszczy jest już komplet zębów, przy czym wszystkie trójki wyrosły mu właśnie w tym miesiącu. Bałam się tych trójek bardzo, szczególnie, że nasłuchałam się mrożących krew w żyłach opowieści o ich wykluwaniu się, ale o dziwo okazały się najmniej problemowe z całego Hubisiowego uzębienia. 

Wzrost, waga i stópka pozostały bez zmian. 

I to chyba na tyle z Hubisiowych postępów. Nie wiem, czy to dużo, czy mało jak na dziewiętnaście miesięcy, ale i tak dumna jestem z niego bardzo.

Pozdrawiam Was cieplutko,

Hubisiowa mama