"Dziewczyny z Powstania" Anny Herbich

Chyba nie znajdę lepszego dnia na opowiedzenie Wam o tej książce. I o tych dziewczynach, którym pierwszego sierpnia 1944 r. na zawsze zmieniło się życie. 

„Dziewczyny z Powstania” Anny Herbich to książka, która bardzo mnie zaskoczyła. Spodziewałam się ciężkiej lektury, z dużą dawką martyrologii. Dostałam wciągającą, świetnie napisaną książkę, od której po prostu nie można się oderwać. 

Jedenaście kobiet i jedenaście poruszających historii opowiedzianych ich własnymi słowami. Historii o tym, jak walczyły, jak płakały, jak rodziły dzieci i próbowały przetrwać. O straconych na zawsze miłościach, ginącej rodzinie, trosce o dzieci. O odwadze, głodzie i ogromnym strachu. Bez patosu, tak po prostu... Każda historia inna, ale wszystkie budzące ogromny szacunek dla tych młodych kobiet.

„Dziewczyny z Powstania” to wzruszająca, przejmująca do głębi książka, pokazująca, że absolutnie nie nam jest oceniać to Powstanie. Bo jak można kryteria z naszych „normalnych” czasów stosować do ich skrajnej sytuacji? Jak można krytykować ich za niezgodę na bierność? Czy naprawdę grzechem było to, że młodzi ludzie chcieli móc mieć marzenia?

Uważam, że jest to książka, którą naprawdę warto przeczytać. Chociażby po to, by spojrzeć na swoje życie i współczesne problemy przez pryzmat historii tych młodych kobiet. Bo, jak powiedziała jedna z bohaterek:

"Czy twoje miasto jest bombardowane? Czy twojemu mężowi grozi śmierć od nieprzyjacielskiej kuli? Czy twoje dzieci głodują? Jeśli nie, to nie masz powodu do narzekania. Wszystko inne jest bowiem błahostką".

Hubisiowa mama