Kubek z grzybem - koniec historii

Prawie dwa miesiące minęło odkąd napisałam Wam o zagrzybionym kubeczku, który znalazłam w rączce Huberta, odbierając go ze żłobka (tutaj oraz tutaj ). Dwa miesiące z całym kalejdoskopem uczuć, które przelewały się przez moje serce. Od gniewu po rezygnację. Od czarnych wizji po niepoprawny optymizm. Bałam się o jego zdrowie (szczególnie, gdy złamałam daną sobie obietnicę i zaczęłam przeglądać internet), a potem wyrzucałam sobie nadgorliwość (po przeczytaniu o samej sobie na pewnym forum, że „odstawiam cyrk, bo dziecko trochę grzyba się najadło”). Płakałam, a potem śmiałam się, że bez przygód to po prostu nie może obyć się w naszym Hubisiowym życiu. I czekałam… 

Przez ostatnie dwa miesiące praktycznie cały czas czekałam. Najpierw ponad miesiąc na wyniki badań zawartości kubka, które wykonywał dla nas sanepid. Potem na wyniki badań Huberta, aż w końcu na wczorajszą wizytę u laryngologa. 

Okazało się, że sanepid wyhodował na kubeczku pięć różnych grzybów, z czego trzy opisano nam jako chorobotwórcze z gatunku pleśniowych. Przy okazji nieźle nas nastraszono. Zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, zapalenie otrzewnej, zapalenie wsierdzia i kandydoza płuc – to tylko kilka z wymienionych chorób. Owszem, pojawiających się rzadko, ale jednak. 

Laborant z sanepidu kazał nam się koniecznie zgłosić do lekarza po skierowanie na badania, co oczywiście od razu zrobiliśmy, lecz tu niestety napotkaliśmy wyżyny niekompetencji. Pediatra w przychodni, którą spotkałam tam po raz pierwszy, stwierdziła, że na żadnych grzybach się nie zna, że w niczym mi nie pomoże, nie jest mnie też w stanie pokierować do innego lekarza, bo nikogo takiego nie zna. Powiedziała, że najlepiej bym zrobiła, gdybym zgłosiła sprawę do sanepidu, niech zrobią z tym żłobkiem porządek, a nie tu do niej przychodziła, bo niby co ona ma poradzić. Że jak się tak mocno upieram, to da mi te skierowania, tylko musi iść do pielęgniarek spytać się na jakich druczkach się to robi i żebym poczekała… I żebym powtórzyła, co ja właściwie chcę? A na koniec wręczyła Hubertowi odznakę „dzielnego pacjenta”. Tyle w temacie...

Ze skierowaniami w ręku zgłosiłam się z powrotem do Sanepidu, gdzie pobrano od Huberta wymaz z gardła i noska, a także dostarczoną przeze mnie próbkę kału. Badania miały zostać przeprowadzone głównie pod kątem występowanie grzybów, wymienionych w piśmie od sanepidu, ale laborantka powiedziała, że wszystkie inne nieprawidłowości również zostaną wykazane. I znowu musieliśmy czekać... Wyniki były po ośmiu dniach. Kał czysty. W gardle i nosie grzybów nie stwierdzono, znaleziono za to bardzo liczne bakterie. Osiem różnych, wszystkie o okrutnie trudnych, nic mi nie mówiących łacińskich nazwach. 

Nawet nie wiecie, jak nam ulżyło. Perspektywa kilkuletniego leczenia grzybów, którą roztaczał przed nami laborant przyjmujący kubek do badania, była po prostu przerażająca. 

Tym razem oparłam się pokusie i nie zajrzałam na fora internetowe w poszukiwaniu informacji o tych bakter-paskudztwach. Postanowiłam poczekać na to, co powie lekarz. Początkowo zadzwoniłam do przychodni, próbując umówić się na wizytę u jedynej kompetentnej pediatry, jaka tam przyjmuje, niestety okazało się, że aktualnie przebywa na dłuższym urlopie. Do zastępującej ją, opisanej wyżej lekarki, nie zapisałabym się drugi raz za żadne skarby świata, została mi więc tylko wizyta prywatna. Po krótkim wywiadzie w poszukiwaniu najlepszego w naszym mieście dziecięcego laryngologa, udało mi się umówić Hubisia na 5 sierpnia. 

I tak wczoraj dowiedzieliśmy się, że młody „będzie żył” :-). Pani doktor przejrzała wyniki badań i stwierdziła, że nie ma tam nic, z czym nie moglibyśmy sobie poradzić dzięki antybiotykom. Przepisała Hubertowi antybiotyki domiejscowe oraz doustną, miesięczną szczepionkę, podnoszącą odporność. Dopiero gdyby nie udało się zwalczyć bakterii w ten sposób, dostaniemy antybiotyki ogólne.

We wrześniu mamy powtórzyć wymazy z gardła i noska, by upewnić się, że wytłukliśmy wszystkie paskudztwa. I że możemy zapomnieć o całej tej sprawie. Bo ja chcę o niej jak najszybciej zapomnieć. 

Mam tylko nadzieję, że to co się stało, ocuciło trochę osoby, które w codziennej rutynie straciły gdzieś konieczną w ich pracy czujność. Bo bardzo łatwo wyrządzić małemu dziecku krzywdę, dużo trudniej jest ją później naprawić. 

Hubisiowa mama