Taa-taa

Hubisiowy Tata czekał na te słowa ponad dziewiętnaście miesięcy. Wciąż na nowo uczył, zachęcał, prosił... bez skutku. Hubiś patrzył na niego wielkimi oczami i nie bardzo rozumiał czego właściwie się od niego chce. Bo przecież mama to „mama”, a tata to „ejla”, „dajda”, „deda”. Oczywista oczywistość. 

Syn nasz składał pierwsze zdania w stylu „dać jeść”, mówił „cześć” i „cycki”, ale słowo „tata” nie przechodziło mu przez usta. I nie to, by miał jakieś specjalne problemy z sylabą „ta”. Gdy pytaliśmy go, czy chce ciasteczko lub czy chce iść na plac zabaw, piękne, wyraźne „ta” rozbrzmiewało w całym domu. No, ale „ta” to „ta”, a „tata” to już zupełnie inna historia.

Kto by przypuszczał, że do pierwszego „tata” przekona go kobieta? Trzeba było nam wyprawy do Warszawy do słodkiej Zuzy, jej rodziców i babci, by Hubiś przemyślał sprawę. Wpędziła go Zuza w kompleksy ewidentnie, bo w czasie naszych odwiedzin dziesiątki razy powiedziała to wyjątkowe słowo.

Gdy wróciliśmy do domku Hubisiowy Tata przeprowadził z nim męską rozmowę, brzmiącą mniej więcej tak:

- Hubiś, a słyszałeś jak Zuza mówiła do swojego taty „tato”?

- Taaa.

- A dlaczego ty do mnie tak nie mówisz?

- (popłoch i wzruszenie słodkimi ramionkami)

- Powiedz ładnie „tata”, tak jak Zuza.

- No właśnie, kto to jest – wtrąciłam się, pokazując na Hubisiowego Tatę.

- Taa-taa – odpowiedział Hubiś :-). Po czym powtórzył dla pewności – taa-taa!

A potem puściła „tatowa” blokada i śmiało może teraz rywalizować z „mamowym” wołaniem. A ja, za każdym razem, gdy słyszę to staranne „taa-taa”, wzruszam się na nowo. Mam bardzo fajnego synka, a on ma cudownego „taa-tęę” :-).

Hubisiowa mama