20 miesięcy Hubisia

Gdy ktoś pyta mnie, w jakim wieku jest mój synek odpowiadam, że ma półtora roczku. Tymczasem Hubiś na początku września skończył 20 miesięcy i wielkimi krokami zbliża się do kolejnych urodzin. I chociaż wydaje mi się nieprawdopodobne, że czas tak szybko płynie, to chyba będę musiała przyzwyczaić się do odpowiedzi, że ma „prawie dwa latka” :-).

Żeby jednak tradycji stało się zadość, oto podsumowanie dwudziestego miesiąca Hubisiowego życia.

Pierwsze i najważniejsze – nasz Hubiś zaczął śpiewać!!! Słodkie „la-la-la” rozkłada mnie na łopatki za każdym razem, gdy je słyszę. Ba, tak się wyrobił w tym śpiewaniu, że zaczął jawnie krytykować matkę swą jedyną. Gdy nucę mu do ucha kołysankę, krzyczy „ne!!!”. Pytam więc „Mamusia ma śpiewać?” i słyszę w odpowiedzi stanowcze „ne”. Na wszelki wypadek dopytuję dalej „Mamusia brzydko śpiewa?” i słyszę smutną, ale szczerą prawdę: „Taaaa” :-) :-) :-). Cóż, wiedziałam, że akurat tym talentem nie grzeszę, ale że nawet dziecko moje ukochane nie będzie potrafiło zdzierżyć mojego śpiewu, to już naprawdę dół :-).

Co jeszcze? Samodzielny się zrobił bardzo. Potwornie złości się, gdy próbuję mu pomóc zejść ze schodów. „Siam” i koniec. Opędza się, a ja mam serce w gardle, że spadnie. „Siam” też chce po schodach wchodzić. „Siam” zjeżdża ze zjeżdżalni i „siam” myje rączki. Żeby nie wspinał się na pudełka, kupiłam mu stopień dla dzieci. I teraz „siam" ściąga rzeczy ze stołu i „siam” zagląda w rejony do tej pory mu nie dostępne. Już mi miejsca w górnych szafkach brakuje :-).

W tym miesiącu zaczął też nam grymasić z jedzeniem. Skończyły się niestety czasy, gdy jadł, co tylko Hubisiowa matka na talerzu podała. Nie ma już tak dobrze. Teraz starannie wybiera „to taaa”, a „to nee”. A w przypadku „to nee” jedyna sztuczka jaka na niego działa, to przekonanie go, że jakaś rzecz została przygotowana w parowarze. Syn nasz bowiem miłością ogromną obdarzył ostatnio ten właśnie sprzęt kuchenny. Parowar rządzi! Hubiś może długimi minutami na niego patrzeć. Szczytem szczęścia jest chociaż jedno jego małe dotknięcie. Cokolwiek bym z parowaru nie wyjęła jest absolutnie „mniam mniam” i zasługuje na najwyższe pochwały. Gdy o trzeciej w nocy budzi się, to musi odbyć obowiązkową rundę do kuchni, by sprawdzić, czy parowar na pewno tam jeszcze stoi :-). Już go nawet przestałam do szafki chować, bo się tylko dziecko niepotrzebnie stresuje.

Z jedzeniem mamy też kolejny, nietypowy problem. Otóż, nie wiedzieć czemu, Hubiś wpada w czarną rozpacz, gdy próbuję mu przed posiłkiem delikatnie podciągnąć rękawy bluzeczki. Od dłuższego czasu je już sam, ale pobojowisko jest nadal i rękawy kończą najczęściej w zupie. Co mu się ubzdurało i skąd ten płacz, nie mam pojęcia. Żeby mu zaoszczędzić stresów, sadzam go więc do jedzenia w bluzeczkach z krótkim rękawkiem i czekam, aż mu to małe dziwactwo przejdzie :-).

Jeśli chodzi o rozwój mowy, to oprócz miliona pytań dziennie pod tytułem „cio to?”, nowych, stale powtarzanych słów brak, bo o słowie "tata" już Wam pisałam o tu (klik). Za to coraz częściej powtarza jednorazowo, odpowiadając na nasze prośby, np. „powiedz grzyb” – „gzip” albo „powiedz ciastko – ciaso”.

Dalej ma wstydziochę wobec obcych, dalej żywi ogromną niechęć do nocnika i dalej nie chce rano wstawać do żłobka (wyjątkiem jest oczywiście weekend, kiedy to pobudka jest zwykle o 5.50 :-)). 

Waży 12 kg, mierzy 88 cm, a stopę ma w rozmiarze 23. W dwudziestym miesiącu zaliczył anginę, a aktualnie przechodzimy bostonkę (ale to już 21 miesiąc).

I to chyba tyle. Mam nadzieję, że jakoś dobrnęliście do końca :-). Ciąg dalszy oczywiście nastąpi :-).

Pozdrawiam cieplutko wszystkie Hubisiowe ciocie i wujków!

Hubisiowa mama