Myśli potargane # 1

Chcę pamiętać każdą chwilę... Schować głęboko w sercu i przechowywać jak talizman. Mieć możliwość powrotu do dni, w których Hubiś miał niecałe dwa latka, a całym jego światem byliśmy my... Dlatego notuję. W kalendarzu, na paragonach i wyrwanych z zeszytu kartkach. Chociaż kilka słów, by pamiętać...

6 września 2014 (sobota)

Zrobiłam dzisiaj na kolację pizzę z pełnoziarnistego zboża. I chociaż wiem, że nie jest to najodpowiedniejsze pożywienie dla dziecka, to po słodkim „Chciem to to” dałam Hubisiowi kawałek ciasta. A potem nasłuchałam się wspaniałych komplementów. Było energiczne głaskanie się po brzuszku, z dziesięć „mniam, mniam” i prośby o dokładkę „to chcie!”. Dla takiego małego smakosza, warto się postarać :-).

7 września 2014 (niedziela)

Pojechaliśmy odwiedzić moją siostrę i maleńkiego Maksa. Hubiś przyglądał mu się uważnie, po czym wyciągnął paluszek, pokazał bobasa i spytał: „Cio to?”. „To jest Maks, synek cioci, pamiętasz?”. „Taaa” – odpowiedział pewnie Hubiś i pobiegł gonić kota. 

8 września 2014 (poniedziałek)

Jestem dumna z mojego malucha. Po wielu nieudanych podejściach, w końcu odważył się sam zjechać ze zjeżdżalni. Co więcej, spodobało mu się to! Gdy wpadł w moje ramiona był taki szczęśliwy, że aż mnie za serducho złapało. Piszczał z radości, wchodząc znowu na zjeżdżalnię. A potem znowu, i znowu. Zjechaliśmy dzisiaj chyba ze trzydzieści razy :-).

9 września 2014 (wtorek)

Po drzwiach naszej kuchennej szafy chodziła dzisiaj mucha. Hubiś podszedł bliżej, przyjrzał jej się uważnie i pytając „cio to?”, dźgnął ją przypadkowo szybkim, zdecydowanym ruchem paluszka. Padła martwa na podłogę, a on tak się wystraszył, że uciekł z kuchni :-). 

10 września 2014 (środa)

Obudził się o 5:45. Byłam już w łazience, gdy usłyszałam głośne wołanie: "Maaa-maaa! Mmmmaaa-mma!". Gdy nachyliłam się nad łóżeczkiem, powitał mnie najcudowniejszy uśmiech zaspanego Hubisia. "Wołałeś mamę kochanie?" spytałam. "Taaaa" odpowiedział i wyciągnął do mnie rączki. Dla takich poranków warto żyć...

11 września 2014 (czwartek)

Hubiś nie chciał wracać dziś ze żłobka do domu. Biegał po szatni, zaglądał do szafeczek innych dzieci, tańczył do dobiegającej z sali muzyki i ani myślał zdejmować kapciuchów. Gdy w końcu dał się przekonać do wyjścia, wziął za jedną rękę mnie, za drugą swoją żłobkową ciocię i chciał byśmy szły z nim obie :-). Zaskoczył mnie i zrobiło mi się jednocześnie miło i odrobinę przykro. Bo z jednej strony szalenie cieszę się, że dobrze się tam bawi, że jest przywiązany do swojej opiekunki i że czuje się z nią bezpieczny. A z drugiej... chyba byłam odrobinkę zazdrosna :-). 

12 września 2014 (piątek)

Głupstwo dzisiaj zrobiłam i zła jestem na siebie, bo mogłam tego uniknąć, a skończyło się wielkim płaczem i przerażonymi oczkami Hubisia. Nie pomyślałam po prostu. Nie przewidziałam. Byliśmy na placu zabaw. Hubiś bawił się z dziećmi, zupełnie nie zwracając na mnie uwagi. Gdy poczułam zimny wiatr, poprosiłam sąsiadkę, by na niego zerknęła i poszłam po sweterek do stojącego 20 metrów dalej samochodu. Nie powiedziałam mu dokąd idę, nie uprzedziłam. Nie było mnie minutę, ale wystarczyło, by przerażony biegł z płaczem w moją stronę. Przepraszałam go, całowałam, przytulałam, a on tak mocno trzymał mnie za szyję, że łzy napłynęły również do moich oczu. Przepraszam Cię Hubisiu, już nigdy więcej tego nie zrobię!

 

Hubsiowa mama