21 miesięcy Hubisia

Jeszcze kurz nie zdążył opaść po podsumowaniu dwudziestu Hubisiowych miesięcy, a już mamy oczko. Dwadzieścia jeden miesięcy, jakkolwiek niewiarygodnie to dla mnie brzmi, właśnie stało się faktem. Kiedy, jak i dlaczego tak szybko???? Nie mam pojęcia. Pocieszam się tylko, że to Hubisia miesiące liczę, a nie moje :-).

Co więc nowego u mojego szkraba? 

Przede wszystkim jaja :-)! Tak, tak, dziecię me w końcu postanowiło zwerbalizować swoją ulubioną śniadaniową zachcianką i skandując pod lodówką „jaaaa-jaaa... jaaa-jaaa” głośno domaga się jajecznicy :-). Do Hubisiowego słownika dołączyło też inne kulinarne słowo: „baniania”, co w wolnym tłumaczeniu oznacza: „mamo chcę banana teeerrrazzzz!”. Nauczył się też pięknie i wyraźnie mówić „Pepa” od pewnej świnki, która zawładnęła jego sercem. Ach, i zapomniałabym o kolejnym słowie, poniekąd również kulinarnym, bo po raz pierwszy wypowiedzianym przy oglądaniu gazetki z Lidla, a mianowicie o słowie „pan”.

Skoro jesteśmy przy kulinariach, to warto zaznaczyć, że wielka miłość do parowaru troszkę wyparowała i aktualnie rządzi blender! Hubi dostał od nas do zabawy stary zepsuty blender bez końcówki i blenduje wszystko co popadnie, oczywiście wydając przy tym stosowne do okoliczności warczenie :-). Ostatnio nawet zdarzyło mu się z nim usnąć i dopiero po kilku długich minutach nocnej histerii zorientowałam się, że zabranie mu go z łóżeczka nie było najlepszym pomysłem :-). A przecież wyraźnie mi tłumaczył: „brrrr”. Na swoje usprawiedliwienie mam tylko, że była trzecia nad ranem.

W ogóle wciąż zadziwia mnie, jak doskonale rozumie, co się do niego lub w jego obecności mówi. Nieustannie wtrąca się w rozmowy dorosłych, potakując lub zaprzeczając temu, co mówimy. Gdy ostatnio opowiadałam przez telefon znajomej o zimowych bucikach, jakie mu kupiłam, pobiegł do przedpokoju i je przyniósł. Gdy mówiłam siostrze o nowej restauracji z przepysznym jedzeniem, popędził do kuchni i przyniósł z szafki słoiczek (nie był to zbyt duży komplement dla mojego gotowania, ale cóż, mówi się trudno :-)). I tak jest na okrągło. Wszystko wie, wszystko słyszy, wszystko rozumie. Tylko powiedzieć jeszcze do końca nie potrafi.

Krokiem milowym dwudziestego pierwszego miesiąca jest zdecydowanie dmuchanie nosa! Boże, co to za ulga przy wiecznym żłobkowym gilu! Hubiś dmuchający w chusteczkę, to było moje wielkie marzenie :-). Ziściło się w końcu! Ale żeby nie było tak pięknie, idą mu chyba piątki, bo znowu ślini się potwornie, pojękuje w nocy, a ulgę przynoszą mu dopiero żele na ząbkowanie.

Co do reszty, jest pewnie jak każdy prawie-dwulatek. Słodki uparciuch i chodząca demolka :-). Śmieszek mój kochany :-)!

Gorąco pozdrawiam, 

Hubisiowa mama