Myśli potargane # 7

22 grudnia 2014 (poniedziałek)

Gdy popołudniu wracaliśmy ze żłobka, pod naszym domem zastaliśmy wielką kałużę. Kałużę, która aż się prosiła o to, by do niej wbiec i poskakać. I chociaż nigdy wcześniej na to nie pozwalałam, tym razem nie zatrzymałam biegnącego Huberta. Na nóżkach miał kalosze, dom był o rzut kamieniem, na kuchence czekał gorący rosół. Dlaczego więc nie dać mu tej chwili radości? Skakał długo i wysoko, śmiejąc się głośno, a woda rozpryskiwała na boki. Był cały mokry. Dziesięć minut później byliśmy już w domku, umyci, przebrani i ogrzani, a Hubiś z przejęciem podskakiwał na dywanie, opowiadając po swojemu tacie, że skakał w kałuży. I chociaż wiem, że jest grudzień i jest zimno, że może skończyć się to co najmniej katarem, to szczęśliwe, roześmiane oczy Huberta naprawdę były tego warte :-).   


23 grudnia 2014 (wtorek)

Wymarzyłam sobie wspólne ubieranie choinki. W tle miał lecieć Michael Bublé, w powietrzu unosić zapach cynamonowej świeczki, a mój mały słodki synek miał podawać mi puchaty, złoty łańcuch. Chciałam by uczestniczył w tej pięknej tradycji, by poczuł magię chwili, zaczął kolekcjonować pierwsze świąteczne wspomnienia... Nie przewidziałam jednak tego, że Hubi też miał plany. A jego plany nie obejmowały Michaela Bublé, ani świeczki, nie chciał też podawać mi łańcucha. On chciał tylko wieszać bombki. „Siam”. Wszystkie, co do jednej. Gdy tylko brałam jakąś do ręki, wpadał w histerię. Tupał, płakał i wyrywał. Próbowałam go przekonać, próbowałam tłumaczyć. W końcu się poddałam. Patrzyłam tylko, jak zaaferowany biega do choinki i próbuje umieścić je na gałązkach. Bombki roztrzaskiwały się o podłogę jedna za drugą, łańcuch leżał gdzieś w kącie. Po stracie siedmiu bombek pozwolił pokazać sobie w końcu, do czego służy przyczepiona do bombki nitka. Załapał błyskawicznie. Zrobiło się cicho i spokojnie. Bombki przestały lecieć, Hubiś się uśmiechnął, potem i ja się uśmiechnęłam. Aż wziął mnie za rękę i przyprowadził do choinki. Podał łańcuch, gestem poprosił, bym powiesiła coś wyżej. Miałam jednak swoje magiczne chwile...   


24 grudnia 2014 (środa)

Byliśmy dziś wszyscy razem, w powiększonym od ubiegłych świąt, składzie. Hubiś w czapce św. Mikołaja, z czerwonymi od podekscytowania policzkami, biegał pomiędzy najbliższymi i roznosił prezenty. A gdy pomogliśmy rozpakować mu jego, nie wiedział za co złapać się najpierw :-). Był taki szczęśliwy! I ja byłam taka szczęśliwa. Dzieci czynią święta wyjątkowymi.


28 grudnia 2014 (niedziela)

Aż łzy wzruszenia stanęły w oczach Hubisiowej Babci, gdy na pytanie „Jak ma na imię babcia?”, odpowiedział – „Ziosia”. A potem powtórzył to jeszcze raz i kolejny. Do końca dnia każdy członek naszej rodziny spytał go o to co najmniej dziesięć razy i za każdym razem otrzymywał za odpowiedź gromkie brawa. Nic więc dziwnego, że gdy wieczorem siedział wyraźnie czymś zmartwiony, a ja go spytałam „Jaki masz kłopot Huberciku?”, z pełną powagą na twarzy odpowiedział mi „Ziosia" :-)

Posypały się nam ostatnio nowe słowa w Hubisiowym słowniku. Kilka dni temu pytał Hubisiowego Dziadka „gdzie to?”. Wczoraj, gdy czytałam mu jedną z książeczek o Kici Koci, pokazał paluszkiem na gitarę i powtórzył po mnie „gitala”. A dzisiaj zaskoczył nas, mówiąc „Dżiordź” na trzymaną w rączce zabawkę George’a, braciszka świnki Peppy. Z dnia na dzień jest coraz lepiej, ale i tak wciąż króluje niepodzielnie jedno słowo - „nie” :-).    


31 grudnia 2014 (środa)

Balował do 23ciej. Padł dopiero wtedy, gdy usnęła jego partnerka - pół roku młodsza Lenka :-). 


3 stycznia 2015 (sobota)
Zdałam sobie dzisiaj sprawę, że zupełnie niezamierzenie wprowadziłam mały zamęt w Hubisiowej głowie. Zwracając się zawsze do Hubisiowej Babci „mamo”, nie wzięłam pod uwagę, że mój mały szkrab wszystko słyszy i z tym właśnie słowem babcię będzie kojarzył. Gdy zniknęła dzisiaj Hubiemu z oczu, wołała za nią głośno „mama!” (słowa „babcia” jeszcze nie mówi). „Jestem tutaj Hubisiu” odpowiedziałam, ale on tylko spojrzał i dalej wołał za babcią „maaa-maaa”. „Wołasz babcię?” spytałam. „Taaa” odpowiedział. „A gdzie jest mama?” spytałam. „Tu” odpowiedział i po chwili dodał „tam”. „A jak ja się nazywam?”. „Mama” – odpowiedział. I wtedy zrozumiałam w czym tkwił problem. Tak więc od dzisiaj mama musi być babcią. W sensie babcia babcią :-). 


9 stycznia 2015 (piątek)

Hubi ma nową zabawę. Pokazuje paluszkiem na sufit i mówi „uu-uu”, co w wolnym tłumaczeniu ma oznaczać, że fruwa tam sowa. Wdrapuje się na kanapę albo fotel i klaszcząc w ręce łapie sowę, a potem przynosi ją nam do pogłaskania albo zjedzenia :-). Dzisiaj pół dnia łapał sowę „siedzącą na choince”, a ja udawałam, że jem ją nożem i widelcem. Biedny, wymyślony zwierzak :-). Czyżby mój Hubiś – Hubertus miał zapędy na myśliwego? 


11 stycznia 2015 (niedziela)

Pół nocy nie przespał. Kaszlał tak, jakby miał płuca wypluć. Katar miał taki, że lepiej nie mówić. Zadzwoniłam po pediatrę. Dziesięć dni zwolnienia. Potem do kontroli i zobaczymy, co dalej. Czeka nas ciężki czas.  


14 stycznia 2015 (środa)

Hubiś śpiewa! I to nie „lalala” jak dotychczas, ale prawdziwe słowa z prawdziwej piosenki. No dobra, może nie słowa, a literki, ale w rytm, takt i kontekst :-).  Myjąc zęby, śpiewam mu piosenkę Fasolek pt. „Szczotka, pasta”, a on wykonuje pięknie chórki w postaci „o o o”. Śpiewamy więc razem „W prawo, w lewo, w lewo, w prawo, o o o. Po jedzeniu kręć się za żwawo, o o o.”. Słucham go, zachwycam się i cieszę, bo talent do muzyki odziedziczył na szczęście po tacie :-). 


18 stycznia 2015 (niedziela)
Pokazałam Hubisiowi jak strzelać z folii bąbelkowej. Sama to lubię, pomyślałam więc, że i jemu się spodoba. I rzeczywiście spodobało się. I to bardzo. Codziennie domaga się kolejnego kawałka folii, a potem strzela, aż zabraknie bąbelków. Stare kawałki muszę wyrzucać po kryjomu, bo bardzo po nich rozpacza. Folia opanowała więc nasz dom. Dzisiaj poślizgnęłam się w kuchni na jednym z jej fragmentów i ratując się przed wybiciem zębów oparłam się dłonią o rozgrzaną płytę. I bąbelki teraz mam, na dłoni :-).

-♥-

Hubisiowa mama