Plasterek na serce

Chcesz rozbawić Pana Boga, zdradź mu swoje plany. Na początku listopada miałam kosmiczną energię. Czułam, że mogę góry przenosić i nauczyć się chińskiego. Mogłam wszystko... Bo szczęście patrzyło wprost na nas i rozsadzało serducha. Bo miłość się mnożyła. Obiecałam Wam wtedy obecność na blogu i naprawdę wierzyłam, że to się uda. A potem było dwumiesięczne zwolnienie lekarskie i najbardziej traumatyczny pobyt w szpitalu, jaki do tej pory zafundował mi los. I pytanie, jak pozbierać się na nowo. Jak ogarnąć te wszystkie emocje? Jak ja, książkowy przykład wrażliwca, mam wrócić do domu i przestać zadręczać się pytaniem dlaczego? Dlaczego ja? Dlaczego znowu? Dlaczego nie od razu, a dopiero po kilku miesiącach? I dlaczego do cholery na tym świecie nie ma odrobiny sprawiedliwości?

Użalałam się nad sobą godzinami, zadając w duchu bezsensowne, nie mogące nic zmienić pytania, rozdrapując tylko i rozpamiętując... A potem wróciłam do domu. Przytuliłam się do męża, wycałowałam synka, uściskałam rodziców. Podniosłam leżącą na środku podłogi zabawkę, przymknęłam wiecznie niedomkniętą szafkę. Znowu wycałowałam synka. Poczułam spokój. A gdy Hubiś, widząc moją pokłutą od wenflonów rękę, wyszeptał mi do ucha "nie martw się mamo, będzie dobrze, masz przecież plasterki", poczułam, że tak właśnie będzie. Że będzie dobrze. Bo mam ich i tylko to się liczy. To oni są moimi plasterkami na poranione serce.

Ostatnie wydarzenia uzmysłowiły mi, jak bardzo zmieniło mnie macierzyństwo. I nie mówię tu o  kwestii ogromnego uczucia do dziecka, lepszej organizacji czasu, czy drastycznie zmniejszonej ilości snu. Hubiś zmienił mi charakter. Nagle okazało się, że naprawdę silna ze mnie babka. To dla niego otrzepałam kolana i poszłam dalej, nawet przez sekundę nie zastanawiając się, czy odpuścić. Teraz już wiem, że cokolwiek by się działo, mam i chcę mieć obowiązki wobec niego. Że jeśli zaszłaby taka potrzeba, wędrowałabym dla niego boso do Chin. Że w moim życiu nie ma już miejsca na użalanie się nad sprawami, na które nie mam wpływu. Bo jest on, największa motywacja mojego życia. Moja siła i mój "plasterek".

Niedawno wróciłam do pracy. Znowu wstaję przed szóstą i wypełniam dni milionem obowiązków, tak dobrze znanych i Wam. I paradoksalnie, gdy na nowo weszłam na najwyższe obroty i gdy wydawało mi się, że już szpilki nie wcisnę w rozkład dnia... dopiero teraz poczułam, że mogę tu wrócić. I że już chcę.  

Dziękuję Wam za wiadomości i e-maile. Naprawdę nie spodziewałam się, że będziecie tęsknić za naszym Hubisiowem. Zrobię co w mojej mocy, by Was nie zawieść. Przytulam ciepło i do przeczytania!

Hubisiowa mama