Moje 35 urodziny

Ósmy marca to dla mnie wyjątkowa data. Nie tylko ze względu na dzień kobiet, tłumy mężczyzn w kwiaciarniach i roześmiane oczy spotykanych na ulicy pań. Ósmy marca to moje urodziny. W tym roku szczególne... Trzydzieste piąte. Przełomowe? Wyjątkowe? Nie wiem. Na pewno inne. Spełnione, bardziej dojrzałe, z dawką szczęścia i szczyptą smutku.

Urodziny to taki szczególny dzień, w którym skupiam się na samej sobie. Przy porannej kawie myślę o tym, jaką osobą przez miniony rok się stałam i w jakim momencie życia jestem... Co w sobie lubię, a co wciąż jest do poprawki. Tego dnia szturcham palcem wszystko to, co mogłoby być we mnie inne, lepsze, mądrzejsze, czy szczuplejsze... Wypominam sobie, że znowu nie wybrałam się na wymarzony kurs i nie urządziłam na wiosnę balkonu.. Rok w rok obiecuję sobie, że mając 30/32/34... lata, to już obowiązkowo nad sobą popracuję, że stanę się lepszą wersją samej siebie. Dla bliskich, dla siebie samej. Bo latka lecą, a tu stagnacja :-). A potem przychodzą kolejne urodziny i chociaż jestem szczęśliwa, to gdzieś spod paznokcia zawsze wydłubię kolejne swoje niedociągnięcie... 

Dlaczego Wam o tym piszę? Dlatego, bo uświadomiłam sobie, że tydzień temu było zupełnie inaczej. Tydzień temu nie analizowałam. Tydzień temu nie szukałam dziury w moim i tak dziurawym charakterze. I to bynajmniej nie dlatego, że wstałam po piątej i miałam dzień wypełniony obowiązkami. Coś się zmieniło. Coś we mnie....

Aż zrozumiałam... Nie myślałam, bo po raz pierwszy w życiu byłam ze sobą pogodzona. Szczerze i bez ogródek. W końcu przyznałam sobie prawo do wad i słabości... Tak, jestem uparta jak osioł. Tak, kiepsko wychodzi mi wybaczanie. Jestem roztrzepana i wiecznie coś gubię. Staram się być dla Huberta najlepszą mamą na świecie, ale wciąż popełniam mnóstwo rodzicielskich błędów... Mój naiwny optymizm może i pomaga żyć z uśmiechem, ale często powoduje bolesne rozczarowania. Nie mam ręki do kwiatów. Unoszę się honorem. Zdecydowanie za rzadko myję okna. Nie potrafię oszczędzać. Dużo dziur w tym sicie...

Ale wiecie co? Ja się już nie zmienię. Taka jestem i te wszystkie moje słabostki, to przysłowiowa szczypta soli do smaku... Bo mając 35 lat wiem już ze 100% pewnością do czego dążę i w co wierzę... Znam swoją wartość. Wiem, że jestem ciepłą, kochającą nad życie mamą, zakochaną po uszy żoną, kochającą córką, siostrą, przyjaciółką. Wiem, co w moim życiu jest najważniejsze. Mam niewzruszone priorytety życiowe i ani groźby, ani prośby tego nie zmienią. Przestałam się bać.

Ten rok nie był dla mnie łatwy. Oczywiście było w nim mnóstwo cudownych momentów, był też jednak ból i strata. Musiałam zaakceptować, że pewne marzenia prawdopodobnie już nigdy się nie spełnią. Ale ten rok przyniósł mi też piękny, wyjątkowy prezent. Spokój duszy. Akceptację siebie. I nie zamieniłabym tego na żaden inny prezent.

Jak myślicie, to dojrzałość? Czy już powoli starość :-)?

Hubisiowa mama

 -♥-