Skrawki życia # 1

Siódma trzydzieści... Małe paluszki podciągają mi powiekę do góry, a potem słyszę "Mama, już nie ma nocy". Siódma trzydzieści, czyli sobotnia rozpusta. Zwykle o tej porze siedzę już za biurkiem z kubkiem gorącej zielonej herbaty w dłoni. Swoją drogą, jestem bardzo dumna, że w końcu udało mi się zejść z pięciu kaw dziennie na jedną, a w wyjątkowo trudnych (albo wyjątkowo przyjemnych) dniach na dwie. Okazało się, że da się jednak funkcjonować na mniejszej dawce kofeiny. Chociaż nie ukrywam, tęsknię za tym cudnym, orzeźwiającym zapachem kawy o poranku...

Otwieram oczy w domu rodziców, w dawnym pokoju mojej siostry. Wczoraj przyjechałam z Hubisiem i padłam spać już o 21szej. Nigdzie nie śpi mi się tak dobrze, jak w rodzinnym domu. Głęboko, spokojnie i długo :-). Dużo dłużej niż u nas... Szczególnie, że mój mały, kochany budzik pognał już do sypialni dziadków i mogłam jeszcze pół godziny poleniuchować. Jest bosko.... U mamy to nawet kołdra wydaje się bardziej puszysta :-). 

Hubisiowego Taty nie ma z nami. W piątek szkolił w Tarnowie, a już dzisiaj z samego rana ruszył ze swoją drużyną na turniej piłki halowej. Człowiek torpeda, w ciągłym ruchu, na pełnych obrotach. Mam nadzieję, że bezpiecznie dojadą... Czy ja kiedykolwiek pozbędę się tego wewnętrznego lęku? Piszę smsa...

Rozpusty ciąg dalszy, czyli biegamy z młodym w piżamach do dziewiątej... Czuję się jak na wakacjach  :-). Kawa z mamą (limit na dzisiaj wyczerpany), żarty z tatą. Na śniadanie białe pieczywo. Pierwsze od grudnia, ale co tam, jestem w końcu u rodziców, a te bułki to prawdziwe pieczywo, a nie pompowane coś, czym raczą nas olsztyńskie sklepy. To dokładnie taka bułka, jaką pamiętam z dzieciństwa... Muszę koniecznie kupić w piekarni przynajmniej dziesięć sztuk i zamrozić dla Hubisia. 

Przed południem wpadam na chwilę do siostry. Młody już od progu biega za kotem, a za młodym biega mój półtoraroczny chrześniak. Gdy patrzę na nich, czułość zalewa mi serducho. Są tak różni, ale tak bardzo "nasi". Blondyn i brunet, spryciarz i siłacz, każdy charakterny, ale na swój sposób. Już nie mogę doczekać się chwili, gdy zaczną świadomie się razem bawić. Między nimi jest dokładnie taka sama różnica wieku, jak między mną a moją siostrą. Mam nadzieję, że będą kiedyś przyjaciółmi...

Chociaż wyczerpałam już swój dzienny limit, u siostry piję drugą kawę. Ściągam z mebli maluchy, chowam piloty i wyciągam z doniczki zabawkę, a ona w tym czasie ratuje przez telefon świat, a konkretnie aptekę, w której padło wszystko, co tylko możliwe i na gwałt musi załatwić tam elektryka, informatyka, czy innego speca. Po chwili wpada z zakupami mój tata. Malutki wyciąga do niego rączki, kot łasi się i natychmiast pakuje na kolana... Zazdroszczę jej tej obecności rodziców w codziennym życiu. Takiej zwyczajnej, naturalnej... Dla mnie każdy przyjazd do domu to małe święto. Niby jest między nami tylko 50 kilometrów, ale przy pracy, milionie obowiązków i małym dziecku naprawdę ciężko nam się regularnie widywać. Młoda robi muffinki z czekoladą i malinami... Absolutnie fantastyczne... To moje pierwsze ciastko od grudnia, ale trudno, w końcu jestem u siostry :-).

Wracamy z Hubim do rodziców. Na obiad są pierogi mojej mamy. Mistrzostwo świata. Delikatne, przezroczyste wręcz ciasto, rozpływający się w ustach farsz... Wciąż na nowo obiecuję sobie, że nagram filmik, jak ona je robi... Dlaczego jeszcze tego nie zrobiłam???

Po obiedzie zgarniam młodego do dziadkowego garażu i pucujemy moje autko od środka. Po zimie samochodzik jest tak brudny, że aż mi wstyd, ale cóż... Zdarza się najlepszym :-). Zwykle sprząta go Hubisiowy Tata, ale przy tylu obowiązkach, nie miałam serca go prosić. Przy okazji wychodzi na jaw, że wycieraczka z tyłu już właściwie nie ma gumy i czas najwyższy na wymianę... Zmarzłam niemiłosiernie....

Jedziemy po wycieraczki, przy okazji kupuję te pyszne bułki i krem dla mamy w prezencie, bo balsam do ciała z tej firmy sprawdził się super, więc może i do twarzy mają podobne cudo.. Jadąc widzę pierwszy w tym roku klucz wracających po zimie ptaków.... Wiosna!!! Wielkimi krokami zbliża się moja upragniona wiosna!

Hubisiowy Tata przysyła zdjęcie pucharu. Zajęli drugie miejsce! Hubi pyta, czy dostał medal i jest bardzo rozczarowany, że jednak nie... Bo ten puchar to jak kubek :-). Wdrapuje się na kolana babci, łapie ją za szyję i po raz pierwszy w życiu mówi do niej: "Kocham Cię"... Aż mi łezki stanęły w oczach, gdy zobaczyłam jej radość i wzruszenie. Nawet nie wiem, kiedy zrobił się wieczór...

Po kolacji kąpiel w głębokim brodziku. Hubiś uwielbia bawić się tam w strażaków. Zresztą, gdzie on nie lubi gasić pożarów :-)? W łóżku jedna książeczka, druga, piąta... w końcu gaszę światło przy akompaniamencie stanowczych protestów. Usypiam szybciej od niego, ale na szczęście mama budzi mnie po dwudziestej pierwszej...

Spędzamy spokojny, bardzo miły wieczór... Herbatka z sokiem z pigwy, "Szkło kontaktowe", robię mamie paznokcie... potem sobie... Minuty mijają tak szybko. Gdy rodzice kładą się spać, ja kończę słuchać audiobooka "Bielszy odcień śmierci" Bernarda Minier i przeglądam neta. Miałam w planach napisać posta o strażackiej pasji Huberta, ale zegarek pokazuje już pierwszą... Jutro.... Na pewno napiszę coś jutro... 

Gdy przytulam się do ciepłego ciałka, jeszcze przez sekundę zdążę pomyśleć, jak dobrze być w domu.... i usypiam. I tak mija kolejny dzień. Nasz zwykły, niezwykły skrawek życia :-). Piękny, bo hubisiowy... Nasz po prostu...

Hubisiowa mama

 -♥-