Mamo, a będziesz mnie kochać?

Uwielbiam te chwile, gdy małe łapki ściskają mnie mocno za szyję i słyszę cichutkie "Kocham cię mamo". Te szczere, niewymuszone słowa zawsze zalewają mi serce falą wzruszenia. Hubiś jest teraz w tym pięknym, magicznym wieku, gdy nie potrafi jeszcze grać uczuciami. Nigdy nie wykorzystywał słów "kocham cię", by coś ode mnie uzyskać, nigdy jeszcze nie próbował mnie nimi szantażować. Co najwyżej słyszałam, że "inne mamusie pozwalają jeść na obiad czekoladę, a ty nie" albo "inne dzieci oglądają bajki cały czas, a ty mi pozwalasz za mało" :-).

Za punkt honoru postawiłam sobie, by Hubert wiedział, że zawsze będę go kochać i wspierać. Że moich uczuć nic nie zmieni. Ale widzę też, jak coraz częściej potrzebuje zapewnienia o mojej miłości. Na przykład, gdy coś zmaluje i przyjdzie przeprosić... Widzę, jak w tej małej główce powoli zaczynają rodzić się pytania.

"Kiedy mama mnie kocha?"

"Dlaczego mama mnie kocha?"

"Czy mama kocha mnie cały czas?"

"Czy mama kocha mnie, jak się na mnie złości?"

"Czy mama będzie mnie kochać zawsze?"

"Czy mama będzie mnie kochać, jak pojawi się dzidziuś?"

Te pytania niewątpliwie dotyczą również osoby Hubisiowego Taty. To nie są łatwe sprawy dla kilkulatka (w sumie dla dorosłego też nie :-)). Mój maluch często nie potrafi ich sformułować, ale widzę, jak intuicyjnie czuje, że to właśnie nasza miłość zapewnia mu bezpieczeństwo i szczęście. Nie nowe zabawki, czy atrakcyjne wyjazdy, tylko miłość mamy i taty.

"Miłość" Astrid Desbordes i Pauline Martin (wyd. Entliczek) zobaczyłam pierwszy raz na półce naszej osiedlowej biblioteki. Przejrzałam i z miejsca się w niej zakochałam. Nie wiem, czy kiedykolwiek wcześniej tak bardzo zachwyciła mnie jakaś książka dla dzieci.

Przyznam się Wam szczerze, że początkowo wzięłam ją tylko dla siebie. Pastelowe kolory, białe tło, niewiele elementów, poważna w sumie tematyka, żadnej spektakularnej akcji w stylu ratowania kota z drzewa... byłam przekonana, że Hubi w ogóle się nią nie zainteresuje. Ale chciałam wiedzieć, jak z nim rozmawiać o swoich uczuciach, jakim torem mogą biec jego myśli.

I znowu mnie zaskoczył. Gdy po powrocie do domu przeglądałam ją na kanapie, usiadł obok i zapytał, o czym jest. A potem poprosił, bym mu ją przeczytała. A potem jeszcze raz. I przed snem... Dużo pytał, śmiał się, pokazywał paluszkiem. Już wiedziałam, że po prostu muszę mieć nasz własny egzemplarz, bo to naprawdę wyjatkowa książka.

"Miłość" rozpoczyna się sceną znaną doskonale każdej mamie i każdemu dziecku, czyli wieczornym tuleniem do snu. Bohater książeczki, leżąc już w łóżku, pyta mamę: "Powiedz, mamo, czy będziesz mnie kochać całe życie?". Na co mama odpowiada: "Hmm, no cóż, zdradzę ci pewien sekret...". Po czym opowiada Archibaldowi od kiedy go kocha, w jakich sytuacjach i do kiedy będzie... A wszystko w krótkich, zrozumiałych dla dziecka zdaniach, skonstruowanych na zasadzie przeciwieństw.

"Kocham cię, od kiedy się znamy, a nawet jeszcze dłużej."

"Kocham cię, kiedy to widzisz i kiedy tego nie widzisz".

"Kocham cię, kiedy jesteś najładniejszy, i kiedy dostrzegam to tylko ja".

"Kocham cię, kiedy jesteś blisko, i kiedy blisko jest awantura."

"Kocham cię, kiedy o mnie pamietasz, i kiedy zapominasz".

Tych przykładów jest bardzo dużo, a wszystkie wzbogacone o naprawdę bardzo ładne, zabawne ilustracje Pauline Martin. 

Ta książeczka w ciepły, przystępny sposób uświadamia dziecku, jak wielka jest miłość rodziców. Maluch może ją znaleźć w codziennych czynnościach, prostych gestach, czy powtarzanych milion razy słowach. Dowiaduje się, że miłość kryje się nie tylko w uśmiechu, ale również w smutku, czy gniewie. Że powinien czuć się kochany zarówno wtedy, jak ma rodziców na wyciągnięcie ręki, jak i wtedy, gdy z jakiejś przyczyny są daleko. Gdy jest zdrowy i osiaga sukcesy, ale także wtedy, gdy choruje lub ponosi porażki...

Niesamowita jest ta książeczka. A najbardziej podoba mi się w niej, że pozostawia naprawdę duże pole do własnych interpretacji i doświadczeń. Hubiś wciąż porównywał się z bohaterem, a ja przypominałam mu sceny z naszego własnego życia. Uśmiechał się, potakiwał, wyciszał. Jestem pewna, że układał sobie w główce swoje własne przemyślenia.

Całość książki podsumowują dwa piękne zdania:
"Kocham cię, bo jesteś moim dzieckiem, ale nigdy nie będziesz tylko mój" (te słowa chyba najbardziej złapały mnie za serducho i mam wrażenie, że chyba skierowane były bardziej do czytającego rodzica niż malucha); i
"Kocham cię każdego dnia. I tak już pozostanie".

Z całego serca polecam Wam "Miłość", bo to prawdziwa perełka wśród książeczek dla dzieci.

Jeśli znacie coś podobnego, koniecznie dajcie znać!!!!

Ściskam ciepło,

Hubisiowa mama

-♥-